ก่อนที่ทั้งคู่จะตอบโต้เถียงกัน เสียงเปิดประตูห้องพักฟื้นพิเศษของพิมลแขกลายเป็นบุพการีของคุณการที่เป็นห่วงเป็นใย(อดีต)ลูกสะใภ้และหลานน้อยในครรภ์เข้ามาเยี่ยมเยียน และดีใจที่บ้านเธอจะได้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นใหม่อีกคน
“หนูแข”
“คุณแม่บัว!”
สองสาวต่างวัยในฐานะ(อดีต)แม่สามีกับลูกสะใภ้เล็กพลางสวมกอดตอบต่อกันด้วยความคิดถึง พิมลแขเองก็รู้สึกผิดที่เดินออกจากบ้านนั้นโดยไม่บอกกล่าวลาพวกท่านทั้งสอง แต่สถานการณ์ตอนนั้นมันบีบบังคับให้เธอต้องทำ เพราะคิดว่าเธอกับลูกคงอาจไม่ได้กลับมาที่นี่อีก
“แม่ใจหายมากเลยรู้ไหมที่รู้ว่าหนูแขออกจากบ้านของเราไปแล้ว หนูแข แม่ไม่อยากสูญเสียลูกสะใภ้ดีๆ อย่างหนูไปนะ เรื่องเล็ก เดี๋ยวแม่จะจัดการเอง”
ท้ายประโยค คนเป็นมารดาหันมองลูกสาวด้วยสายตาคาดโทษ ฐานทำให้สะใภ้คนโปรดเธอต้องกินน้ำตาต่างข้าวและถูกคนตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อ!
“เอ่อ คุณแม่คะ แขผิดเองค่ะ เรื่องราวทั้งหมดแขเป็นคนผิ
