หลงจู๊หม่าชิมอาหารแต่ละอย่างพร้อมทั้งเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รสชาติอาหารของเหลาเฉิงไฉนับว่าดีแล้ว แต่เทียบไม่ได้กับของตระกูลซูเลย
ซูมี่นางคิดในใจ จะเทียบได้อย่างไร เพราะในเรือนของนางมีเครื่องปรุงที่หาจากที่อื่นไม่ได้ หรือนางจะขายเครื่องปรุงด้วยดี
ตลอดเวลาที่หลงจู๊หม่าได้ลองกิน เขาก็เอ่ยถามอยู่ตลอดว่าผักชนิดใด แต่เพราะเขาจำได้ไม่หมดจึงขอซื้อวิธีทำจากซูมี่เลย
"ข้าให้จานละห้าสิบตำลึง" เขายอมจ่ายวิธีทำของแต่ละจาน
"เช่นนั้นข้าจะเขียนให้ท่านเจ้าค่ะ" ซูมี่ยิ้มรับก่อนจะหายออกไปจากห้อง
หนึ่งแค่ครึ่งชั่วยามซูมี่นางก็เดินกลับเข้ามาพร้อมทั้งกระดาษที่จดวิธีทำเกือบสิบอย่างในมือ
"เร็วถึงเพียงนี้" หลงจู๊หม่ารับกระดาษไปดูพร้อมทั้งจุ๊ปากอย่างชื่นชม
จะไม่ให้เร็วได้อย่างไร ในเมื่อซูมี่นางเข้าไปคัดลอกตามหนังสืออยู่ภายในมิติ
เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อย เขาก็เดินออกจากเรือนตระกูลซูไปด้วยใบหน้าที่เปื้อน
