เช้าวันถัดมา
เฟรย์เดินลงมาชั้นล่างด้วยสีหน้าสดใส ทว่ารอยยิ้มกลับจางหายไปทันทีเมื่อเห็นว่าเซนยืนอยู่ในห้องรับประทานอาหาร หญิงสาวรู้ดีว่าบอดี้การ์ดคนนี้ไม่ค่อยชอบหน้าตนมากนัก จึงไม่ค่อยอยากจะสนทนาด้วย
"อรุณสวัสดิ์ครับ" เขาเอ่ยทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเซนมาทำอะไรตรงนี้ ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเลย วันนี้คุณชอว์นไม่ลงมาง่ายหรอก" เพราะคิดว่าบอดี้การ์ดหนุ่มคงมีธุระสำคัญกับเจ้านายเธอจึงบอกไปเช่นนั้น
"ถ้างั้นวันนี้นายก็คงไม่ได้ไปที่บริษัทอีกตามเคย" น้ำเสียงของเขาราบเรียบค่อนไปทางเย็นชาเสียมากกว่า
"ก็รอคุยกับเจ้านายคุณเองสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันเลย"
"คุณคิดว่าไม่เกี่ยวจริงๆ เหรอ?"
"คุณเซน คุณจะกล่าวหาว่าเจ้านายคุณเสียงานเสียการเพราะฉันเหรอ?" เฟรย์โวยวายเล็กน้อย
"ครับ แต่ผมได้ยินมาว่าคุณใกล้จะออกไปจากที่นี่แล้วหลังครบกำหนดสามอาทิตย์ ดังนั้นผมก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกังวลมาก" เขายังคงตอบกลับน้ำเสี
