สามวันถัดมา
เฟรย์ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ระหว่างที่กำลังบรรจงแต่งหน้าเค้กด้วยเนื้อครีมสีฟ้าเป็นรูปต่างๆ แม้จะไม่ช่ำชองแต่ก็สามารถทำออกมาได้ค่อนข้างสวยงาม
โชคดีที่ปีเตอร์สามารถกล่อมชอว์นให้ออกไปทำงานได้ เธอจึงรู้สึกสบายใจและอารมณ์ดีกว่าทุกวัน ก่อนหน้านี้มาเฟียหนุ่มแทบไม่คุยกับตน คงเพราะยังงอนเรื่องที่ยืนยันว่าจะไม่มีทางเลิกเป็นเพื่อนกับมาร์ติน
"สี่โมงเย็นแล้วนะคะ คุณเฟรย์ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ คุณชอว์นกลับมาจะได้เป่าเค้ก" แม่บ้านเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม และมองเค้กที่เฟรย์ทำจนเกือบเสร็จด้วยแววตาภาคภูมิใจ
"แล้วจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าคุณชอว์นเขาจะกลับมาทานมื้อเย็นที่บ้าน วันนี้วันเกิดเขาทั้งที บางทีเขาอาจจะไปฉลองกับเพื่อนๆ ก็ได้" เฟรย์เองก็เพิ่งจะนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เธอลืมไปเสียสนิทว่าตนเองไม่ใช่คนสำคัญ อยู่ๆ ก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจขึ้นมา แววตาเศร้าหมองลงราวกับลูกแมวตัวน้อยที่ขาดความรัก
"เดี๋ย
