“กลัวอะไรล่ะจ๊ะพี่ชาย” พริกหวานเข้าไปกอดแขนออเซาะพัตเตอร์
“ไอ้วายุช่วยกูด้วย อีพริกมันมาแปลก”
“แกอย่ามาพูดให้ฉันแปลก ฉันก็แค่อยากทำตัวน่ารักกับแกบ้างไม่ได้หรือไง” พริกหวานกะพริบตาปริบๆ ส่งให้พัตเตอร์
“ทำตัวแบบเดิมให้กูด่าเถอะ ทำแบบนี้กูขนลุก”
“หึๆ” วายุหลุดยิ้มให้ฝาแฝดที่พูดกวนกันได้อย่างน่ารัก
“แน่ะ! พี่วายุ สายตาพี่นี่มองพี่พริกหวานแปลกๆ นะครับเนี่ย” ลูกน้องในร้านเอ่ยแซววายุที่แอบมองพริกหวานแล้วยิ้ม
“เดี๋ยวมึงจะโดน” วายุชี้หน้าลูกน้องพัตเตอร์ ก่อนจะเอานิ้วชี้ปาดคอที่พูดอะไรไม่รู้ออกมา “งั้นกูไปละเตอร์ เราไปนะหวาน”
“เออๆ” พัตเตอร์พยักหน้าตอบรับ
“บ๊ายบายวายุ” พริกหวานยกมือโบกลาวายุ
“อืม” วายุยิ้มบางให้พริกหวาน ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากร้าน
“ปล่อยกูเลย อย่ามากอด ไปกอดเฮียคิมนู่น” พัตเตอร์แกะมือพริกหวานออก
“เตอร์ แกรักฉันไหม”
“เข้าเรื่องเลย จะเอาอะไรว่ามา กูกลัวมึงละเนี่ย” พัตเต
