Chapter 6/1
1424 คำ
มือเล็กขาวสะอาดหยิบมือถือเป็นสิ่งแรกตอนตื่นนอน นิ้วเรียวปัดเข้าแอปไลน์ช่องแชตที่ปักหมุดไว้ พอกดอ่านข้อความอีกครั้ง ใบหน้าสวยเนียนใสระบายยิ้มไม่หุบด้วยหัวใจพองโต
Line
23.00 น.
นู๋หวาน : ก๊อกๆ พี่คิมขา~
23.10 น.
พี่คิม : คร้าบ
นู๋หวาน : พี่คิมนอนหรือยังคะ
พี่คิม : หนูขับรถมาหาพี่สิ หนูจะได้มาเห็นกับตา
นู๋หวาน : หนูหยิบกุญแจรถแล้วน้าาา หนูไปจริงน้า
พี่คิม : เด็กแสบ ทีงี้ล่ะเก่ง ทีเมื่อกี้ล่ะร้องไห้
นู๋หวาน : หนูไม่ได้ร้องซะหน่อยยยย~
พี่คิม : เก่งให้ได้ตลอดนะเด็กแสบ
นู๋หวาน : พี่คิมทำอะไรอยู่ค้า
พี่คิม : กำลังคิดหาวิธีจัดการเด็กแสบ ที่เก่งแต่ในแชต
นู๋หวาน : งุ้ยๆ กลัวๆ งั้นหนูไปนอนดีกว่า ฝันดีนะคะ ขอให้พี่ฝันถึงหนูอยู่รอบๆ เตียงไปเยย
พี่คิม : ผีเด็ก
นู๋หวาน : หนูผีไม่มัว
พี่คิม : 5555 ไอ้เด็กแสบ
นู๋หวาน : หัวเราะแบบนี้แปลว่า แอบผวนคำแล้วใช่ไหมล่ะคะ
พี่คิม : ถ้าเจอหน้ากันให้เก่งแบบนี้
นู๋หวาน : หนูนี่แต่งหน้ารอเจอพี่คิมเลยค่า อยากเจอๆ ^^
ฉันเลื่อนอ่านแชตของฉันกับพี่คิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใจของฉันมันฟูฟ่องเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ ใจมันเต้นโครมคราม สั่นไหวไปหมด เขาเป็นรักแรกคนโปรดที่ฉันตกหลุมรักซ้ำๆ
เมื่อคืนฉันบอกพัตเตอร์ว่าจะเอาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆ ให้เขาจีบ แต่ในเมื่อมันหาจังหวะไปเจอเขาไม่ได้ ฉันก็เลยทั้งอ่อยทั้งจีบเขาทางแชตไลน์
Line
Day 1
09.30 น.
นู๋หวาน : มอร์นิงค่าา
10.00 น.
นู๋หวาน : พี่คิมขา~ ทำอะไรอยู่ค้า
พี่คิม : พี่ประชุมอยู่คร้าบ
นู๋หวาน : งื้อ หนูขอโทษที่รบกวนค่าาา
22.00 น.
นู๋หวาน : ฝันดีนะคะพี่คิม
พี่คิม : เด็กแสบ พี่ปวดหลัง พี่ประชุมพึ่งเสร็จ
นู๋หวาน : ให้หนูนวดให้ไหมค้าา หนูนวดเก่งน้า
พี่คิม : พี่อยากถูกหนูทาบมากกว่า คงจะหายเป็นปลิดทิ้ง
นู๋หวาน : งื้อ พี่คิม~
พี่คิม : ไม่เก่งแล้วเหรอ
นู๋หวาน : เปล๊าาาา หนูแค่กำลังคิดว่าจะทาบพี่ท่าไหนดี ลองไหมค้าา พี่คิมขา~
พี่คิม : …
นู๋หวาน : เงียบเลอๆ พี่คิมไม่แน่จริงนี้ กิ๊วๆ
พี่คิม : หนูเตรียมทาบได้เลย พี่จะขับรถไปหาหนูเดี๋ยวนี้
นู๋หวาน : แงง! หนูล้อเล่นนนน
พี่คิม : ไอ้เด็กแสบ
นู๋หวาน : หายเหนื่อยบ้างไหมคะ
พี่คิม : คร้าบ
นู๋หวาน : พี่คิมพักผ่อนนะคะ ฝันถึงหนูด้วยนะคะ
พี่คิม : ฝันดีครับเด็กแสบ
Day 2
09.30 น.
นู๋หวาน : ส่งกำลังใจให้ค่า วันนี้ทำงานสู้ๆ นะคะ จุ๊บ!
พี่คิม : ขอบคุณคร้าบ พี่ประชุมก่อนนะ
นู๋หวาน : โอเคค่า จุ๊บ^^
.
.
Day 7
09.00 น.
นู๋หวาน : ขอให้พี่คิมชนะการประมูล ส่งกำลังใจให้ค่า
11.30 น.
นู๋หวาน : กรี๊ดดดด!! หนูได้ยินข่าวจากปะป๊าว่า พี่คิมชนะงานประมูล เย่ๆ ดีใจด้วยนะคะ
พี่คิม : ขอบคุณครับ
นู๋หวาน : คนเก่งของหนู ไปกินข้าวกันไหมคะ หนูเลี้ยงพี่คิมเอง
พี่คิม : พี่กินจุนะ หนูไหวเหรอ หื้ม
นู๋หวาน : ถ้าพี่คิมกินข้าวไม่อิ่ม กินหนูด้วยก็ได้นะคะ หยอกๆ
พี่คิม : พี่ไม่เล่นครับ พี่นับไว้แล้ว เจอกันแล้วทำตามที่พูดด้วย
นู๋หวาน : แงง! ขอโทษได้ไหมค้า
พี่คิม : ไม่แน่จริงนี่หว่า อ้อๆ พี่เข้าใจแล้วว่าหนูเก่งแต่ในแชต
นู๋หวาน : โอ้โหๆ ดูถูกหนูจริงๆ เลย ได้เลยพี่คิม ได้เลย งั้นเย็นนี้หนูไปรับพี่ที่บีเคกรุ๊ป เตรียมตัวเลยนะคะ
พี่คิม : เด็กแสบใจถึงดีนี่ แต่วันนี้พี่มีธุระ พรุ่งนี้ได้ไหมครับ
นู๋หวาน : ได้เลยๆ หนูรอได้ค่า
พี่คิม : น่ารักมาก เด็กแสบ!
พอพริกหวานคุยไลน์กับเขาเสร็จ เธอก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาชั้นหนึ่งด้วยความเขินอาย วันนี้เป็นวันที่เจ็ดที่แชตคุยกับเขาผ่านไลน์ เป็นการคุยตลอดเจ็ดวันที่ยังไม่ได้เจอหน้าเขา เพราะเขาติดงานประมูล
"เป็นอะไรของมึง นอนบิดเป็นไส้เดือนอยู่ได้ แล้วไม่ไปเรียนหรือไง" พัตเตอร์ที่พึ่งออกจากห้องส่วนตัวของเขาหรี่ตามองน้องสาวด้วยสีหน้ามีคำถาม ที่แต่งชุดนักศึกษาดูดีแล้วมานอนบิดตัวอยู่บนโซฟา
"จะไปเรียนแล้วเหรอ?" พริกหวานเอ่ยถาม เมื่อเห็นพัตเตอร์เอาเสื้อ
ช็อปพาดบ่า กลิ่นกายหอมฟุ้งด้วยน้ำหอมไปทั่วเพนต์เฮาส์
"อืม..แล้วนี่เป็นอะไร ถึงได้หน้าแดงขนาดนั้น"
"ก็คนมันมีความสุขอะ พรุ่งนี้ฉันจะไปกินข้าวกับพี่คิมนะ" พริกหวานระบายยิ้มกว้างแล้วเอามือสะบัดผม เชิดหน้าขึ้นประหนึ่งว่าเธอเป็นผู้ชนะแคมเปญ ตอนนี้เธอกับเขาเหมือนแฟนกันมากๆ ฟีลแบบแฟนไปทำงานต่างประเทศเจ็ดวัน แล้วกลับมาพรุ่งนี้
"ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ แรดเหลือเกิน ออกนอกหน้ามาก" พัตเตอร์เอามือสากขยี้ผมลอนพริกหวานอย่างมันเขี้ยวกับท่าทางกระดี๊กระด๊าแบบสุดๆของเธอ
"โอ๊ยๆ ผมฉันยุ่งไปหมดแล้ว งื้อ..ผมแตกลอนหมดเลย" พริกหวานทำหน้ายู่งอนๆ แล้วปัดมือพัตเตอร์ออก ที่พัตเตอร์ขยี้กลุ่มผมอย่างแรง แบบขยำเลยอะ จนทำให้ช่อผมที่มวนลอนอย่างดีแตกลอนหมด
“โว๊ะ! อย่ามางอนกูแต่เช้า แล้วนี่จะไปมหาลัยรถคันเดียวกับกูเลยปะ" พัตเตอร์เอ่ยถามแล้วเดินไปสวมรองเท้า
"ไม่ไป วันนี้จะขับรถไปเอง หลังเลิกเรียนฉันจะแวะเข้าห้างด้วย จะตัดผมสั้นประบ่า"
“พูดเป็นเล่น คนอย่างมึงรักผมยาวจะตาย"
"เปลี่ยนทรงใหม่บ้างอะไรบ้าง"
"แปลกๆ นะมึง”
“เถอะน่า ปะๆ ไปเรียนกัน” ว่าแล้วพริกหวานก็เดินไปสวมรองเท้า ก่อนจะเดินไปกอดแขนแกร่งของพี่ชาย แล้วเดินออกจากเพนต์เฮาส์ไปพร้อมกัน
@มหาวิทยาลัย
“จะตัดผมหรือไงยะ” โมนาที่นั่งข้างชะโงกหน้าดูหน้าจอมือถือของพริกหวานด้วยความอยากรู้ เมื่อเห็นว่าพริกหวานสไลด์หน้าจอดูทรงผมประบ่าอย่างตั้งใจ
“อืม ว่าจะไปตัดหลังเลิกเรียนนี่แหละ”
“โอ้มายก็อต คนหวงผมยาวอย่างหล่อน จะหั่นผมสั้นเนี่ยนะ” โมนาจีบปากจีบคอพูด ตั้งแต่รู้จักกับพริกหวานมา พริกหวานก็ไว้ผมยาวตลอด พริกหวานเป็นคนที่ชอบผมยาวมาก
“เปลี่ยนสไตล์บ้างอะไรบ้าง” วิกกี้แทรกขึ้น ก่อนช่วยพริกหวานหาทรงผม “นี่ ทรงนี้สวย” ทรงผมที่วิกกี้เปิดให้ดูเป็นทรงประบ่า หน้าม้า สไลด์ปลายหน่อยๆ
“เออ ทรงนี้เหมาะกับหล่อนดีนะยัยหวาน”
“งั้นฉันจัดทรงนี้ รอชมได้เลย” พริกหวานพูดด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า และในเวลาต่อมาอาจารย์รายวิชาก็เข้าสอน เมื่อเรียนเสร็จสามสาวก็พากันออกจากห้องเรียน
“พวกแกเจอกันวันจันทร์นะ บายบ้าย” วิกกี้ยกมือบ๊ายบายให้เพื่อน แล้วก้าวฉับๆ เดินออกไปด้วยความเร่งรีบเหมือนกับว่านัดใครไว้
“ยัยวิกกี้นี่แอบแซ่บกับใครเปล่าวะ" โมนามองตามวิกกี้ที่เดินไกลออกไปด้วยแววตาจับผิด ที่ช่วงนี้วิกกี้ทำตัวแปลกๆ เหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่างพวกเธออยู่
“ทำไมแกถึงคิดแบบนั้นโมนา”
“เดาเอา ดูทรงเหมือนยัยกี้แอบมีผัว”
“อย่าไปเผือกเรื่องของมันเลย เดี๋ยวมันพร้อม ก็บอกเราเองแหละ”
“เออก็ได้ แกนี่พูดจนฉันสำนึกผิดไม่ทันเลย ว่าแต่แกกับพี่ปืนเลิกกันเร็วดีเนอะ เสียดายผู้หล่อๆ แต่อย่างว่าแหละ คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่”
“เหอะ! แค่ฉันหลงผิดไปคบกับเขาเป็นแฟนหนึ่งวัน ฉันคิดว่ามันเป็นความผิดพลาดในชีวิตฉันมากๆ” พริกหวานเธอไม่ได้บอกโมนาและ
วิกกี้ว่าเธอไปเจออะไรมา บอกแค่เพียงว่าเลิกกันกับปืนแล้ว โมนาและวิกกี้ตกใจมากเพราะพึ่งตกลงเป็นแฟนกัน
- ผู้เขียน
