ตอนที่ 18
ธาตุแท้ของลูเซียโน่
ยาหยีนิ่งเงียบไป เพราะไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป เพราะเธอมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้เขาและเธอเดินไปในเส้นทางเดียวกันได้
"ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่จะพยายามสร้างทางนั้นขึ้นมาเอง ถ้าพี่สร้างเสร็จพี่จะไปรับหยีมาเดินด้วยกันนะ"
"อย่าเสียเวลาเลยค่ะ" ยาหยีเงยหน้าขึ้นมามองลึกไปในดวงตาคมด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
"พี่เต็มใจที่จะทำ"
"ยิ่งพี่ทำแบบนี้หยียิ่งรู้สึกลำบสกใจนะคะ เราสองคนควรจะลืมกันไปด้วยซ้ำ"
"พี่ไม่อยากให้หยีลืมพี่ แต่พี่อยากให้หยีรอพี่จะได้ไหม"
"พี่ลูเซียส" หัวใจที่เคยเป็นของเขาอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งมาพบเจอน้ำเสียงอ้อนวอนกับแววตาเศร้าสร้อยของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกอ่อนไหวทุกครั้งที่ได้เห็นมัน
"ถึงวันนั้นแล้วหยียังยืนยันที่จะไม่เดินไปพร้อมกับพี่ พี่ก็จะไม่รั่งหยีไว้"
"หยีไม่รู้จะพูดอะไรดี"
"แค่เป็นกำลังใจให้พี่ก็พอ ระหว่างรอพี่สัญญากับพี่เรื่องหนึ่งได้ไหม"
"อะไรคะ" ยาหยี
