ตอนที่ 5 คนรู้ใจ
970 คำ
ตอนที่ 5
คนรู้ใจ
“ขอบคุณที่มาส่งหยีนะคะ ถ้าสูทเสร็จแล้วหยีจะรีบให้คนจัดส่งไปให้” ยาหยีเอ่ยขึ้น เมื่อรถยนต์คันหรูจอดตรงหน้าร้านของเธอที่อยู่ติดถนน
“ไม่ต้อง ถ้าเสร็จแล้วหยีก็บอกพี่แล้วกัน เดี๋ยวมาเอาที่ร้านเอง”
“ได้ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”
ลูเซียโน่จอดรถรอยาหยีเดินเข้าไปภายในร้านเหมือนอย่างเคย ก่อนจะขับรถออกมาจากตรงนั้น
13.30 น.
ครืด ครืด ครืด
ยาหยีมองเบอร์ที่โทรมาเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อมันเป็นเบอร์โทรของลูเซียโน่ ไม่รอให้อีกฝ่ายถือสายรอนาน ยาหยีก็รีบกดรับสายทันที
“ฮัลโหล่”
(พี่โทรมากวนรึเปล่า)
“เปล่าค่ะ พี่ลูเซียนทานข้าวรึยังคะ”
(ทานแล้วค่ะ หยีล่ะ)
“ทานแล้วเหมือนกันค่ะ พี่ลูเซียสไม่มีงานเหรอคะ ถึงว่างโทรมาหาหยี”
(รอเข้าประชุมตอนบ่ายอยู่ครับ เลยโทรมาขอกำลังใจ)
“สู้ๆ นะคะ”
(เปลี่ยนเป็นตอนเย็นมากินข้าวด้วยกันแทนได้ไหมคะ)
“ได้ค่ะ มื้อนี้เดี๋ยวหยีเลี้ยงพี่ลูเซียสเองเลยค่ะ”
(งั้นคงต้องเลือกร้านแพงๆ แล้วใช่ไหมเนี่ย)
“อย่าสูบเลือดสูบเนื้อหยีสิคะ”
(ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าเงินหมดก็เอาของพี่ไปใช้ไงคะ)
“งั้นเอาบัตรเครดิตพี่ลูเซียสมาเลยดีกว่าค่ะ หยีได้พาพี่ลูเซียสไปทานของแพงๆ ฮ่าๆๆ”
ยาหยีพูดคุยกับลูเซียโน่อย่างถูกปากถูกคอ แววตาแห่งความสุขที่สะท้อนออกมาจากดวงตาของเธอทำให้พนักงานภายในร้านต่างพากันมองออก ว่าคนปลายสายคือคนสำคัญของเธอ
ตกเย็น
ลูเซียโน่ขับรถมารับยาหยีที่ร้านตามเวลาที่นัดหมายกันเอาไว้ ก่อนที่ทั้งสองคนจะมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่โทรจองเอาไว้โดยเลขาของลูเซียโน่
ทั้งสองคนใช้เวลารับประทานอาหาร และพูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยที่ลูเซียโน่มีหน้าที่ขับรถไปส่งเธอที่คอนโดมิเนียมหลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ ซึ่งมื้อนี้ยาหยีก็ไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าอาหารตามที่ตกลงกันเอาไว้ เพราะลูเซียโน่ชิงตัดหน้าจ่ายค่าอาหารแทนเธอไปเสียก่อน
ครืด ครืด ครืด~
ลูเซียโน่กดรับสายจากโทรศัพท์มือถือของตัวเอง โดยที่ต่อสายเข้ากับรถทำให้ยาหยีที่นั่งมาด้วยได้ยินบทสนทนาในครั้งดีไปด้วย
“ว่าไง”
(หายหน้าหายตาไปเลยนะมึง พวกกูรออยู่ที่ผับเนี่ย รีบมา)
“กูไม่ว่าง”
(ไม่ว่างอะไรมึงทุกวัน)
“เออๆ เดี๋ยวดึกๆ กูแวะเข้าไปแล้วกัน”
ลูเซียโน่ชิงพูดตัดบท และว่างสาย ก่อนที่เพื่อนของเขาจะได้พูดอะไรออกมามากกว่านั้น
“พี่ลูเซียสมีธุระที่อื่นต่อเหรอคะ” ยาหยีเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เพื่อนของลูเซียโน่วางสายลงไปแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอก พวกมันก็แค่ชวนไปสังสรรค์น่ะ”
“พี่ลูเซียสจอดส่งหยีตรงนี้ก็ได้นะคะ เดี๋ยวหยีนั่งแท็กซี่กลับคอนโดเอง พี่ลูเซียสจะได้ไม่ต้องไปถึงดึก”
“ไม่เป็นไร พี่จะทิ้งเรากลับเองได้ไง”
“แต่ว่า...”
“ถ้างั้นไปกับพี่ไหม ไปแค่แป๊บเดียว ให้พวกมันเห็นหน้าเดี๋ยวพี่ก็กลับ แล้วเดี๋ยวพี่มาส่ง”
“เออ...แบบนั้นก็ได้ค่ะ” ยาหยีใช้ระยะเวลาตัดสินใจไม่นานก็ตอบตกลงไป เพราะเธอรู้สึกเกรงใจลูเซียโน่ที่ต้องขับรถวนไปวนมา เพื่อไปส่งเธอที่คอนโด
ลูเซียโน่แอบกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ ไม่คิดว่าเรื่องราวทุกอย่างมันจะลงล๊อกเข้าทางเขาแบบนี้ โดยที่เขาแทบจะไม่ต้องวางแผนลงมือทำอะไรเลย
ผับแห่งหนึ่ง
“จับมือพี่ไว้ไหม ผู้ชายคนอื่นจะได้ไม่มายุ่มย่าม” ลูเซียโน่เอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะเดินเข้าไปภายในสถานบันเทิงแห่งนี้
“ก็ได้ค่ะ” ยาหยียิ้มรับ ก่อนจะวางมือเรียวลงไปบนฝ่ามือหนาที่แบมือมาตรงหน้าเธอ ก่อนที่เขาจะดึงมือเธอไปกุมไว้ แล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน
ภายในโต๊ะที่ลูเซียโน่จูงมือพายาหยีเดินมาตกอยู่ภายในความเงียบทันทีที่ทั้งสองคนเดินมาถึง สายตาของชายหนุ่มสองคนมองมาที่ยาหยีสลับกับลูเซียโน่ด้วยสายตามีคำถาม
“มีมารยาทหน่อยพวกมึง” ลูเซียโน่เอ่ยขึ้น เพื่อดึงสติโอเว่นกับอลัน เพื่อนสนิทของเขาทั้งสองคน
ทั้งสองคนไหวไหล่ให้เพื่อนรักอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่จะเปลี่ยนท่าทีมาเป็นท่าทางสบายๆ โอเว่ยผายมือเชิญให้ยาหยีนั่งลงตรงที่ว่างเพื่อเป็นการแสดงการให้เกียตริหญิงสาว ลูเซียโน่จึงเดินมานั่งโดยมียาหยีนั่งลงข้างๆ
“สวัสดีค่ะ” ยาหยีกล่าวทักทายทั้งสองคนตามมารยาท เมื่อนั่งลง
“นี่โอเว่น ส่วนนั้นอลันเพื่อนพี่เอง” ลูเซียโน่แนะนำทั้งสองคนให้ยาหยีรู้จัก ซึ่งเธอก็พยักหน้ารับเป็นเชิงรับรรู้ เพราะก่อนหน้านี้ได้ทักทายทั้งสองคนไปแล้ว “ส่วนนี่ยาหยีเป็น...คนรู้ใจกูเอง” ลูเซียโน่เว้นระยะตอบเพื่อคิดสถานะระหว่างเขากับเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับเพื่อนรักทั้งสองคนไป ซึ่งยาหยีเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไร
"ถึงขนาดเป็นคนรู้ใจคงไม่ธรรมดาสินะ" อลันเอ่ยขึ้น สายตามองไปที่เพื่อนรักราวกับรู้ว่าลูเซียโน่กำลังคิดจะทำอะไรอยู่
- ผู้เขียน
