"ขอพี่พักสายตาแป๊บนะ" น้ำเสียงของโฬมแหบแห้ง ก่อนจะอิงศีรษะไปกับไหล่มน เมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนเครื่องบินรอเวลาเครื่องออกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ
"ไม่สบาย?" ชีวาเอ่ยถามเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าว
"เมื่อคืนอากาศเย็น คงปรับตัวไม่ทัน แต่ไม่เป็นอะไรมาก ชีวาไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกนะ" ใบหน้าหล่อยามนี้เป็นสีแดงระเรื่อ เสียงพร่าเบา ริมฝีปากแหกผาก
"ไม่ได้เป็นห่วงซะหน่อย" ชีวาบอกเสียงแข็ง แต่ก็อดมองสำรวจใบหน้าของเขาไม่ได้ ยื่นมือหมายจะสัมผัสหน้าผากกว้างเพื่อวัดอุณหภูมิ แต่ก็ชักมือกลับด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองที่คั่งค้างอยู่ในใจ ภาพของเขากับผู้หญิงคนนั้นยังติดตาไม่จางหาย แต่ก็ยอมให้เขาใช้ไหล่ของเธอแทนหมอน
"ขับไหวแน่นะ ให้ขับให้ไหม" ชีวามองคนข้างๆ ที่เข้านั่งประจำที่คนขับอย่างไม่วางใจ เมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่ยังคงแดงเรื่อเพราะพิษไข้
"พี่ขับไหว ได้นอนพัก ดีขึ้นเยอะแล้ว" น้ำเสียงข
