"ชีวา พี่ไม่เลิกนะ อย่าหนีพี่ไป" โฬมละเมอก่อนจะสะดุ้งตื่นในช่วงสายของอีกวัน เมื่อฝันเห็นผู้หญิงที่เขารักกำลังเดินจากเขาไป ในฝันเขาพยายามยื้อพยายามรั้ง แต่เธอก็ยังหนีเขาไป น้ำตาของความเจ็บปวดไหลรินออกมา
"โฬมลูก โฬมเป็นอะไร" นนทวรรณถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อลูกชายทำมือราวกับกำลังไขว้คว้าอะไรบางอย่างกลางอากาศ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพร้อมหยาดน้ำตา
"แม่ พ่อ ชีวาล่ะครับ" โฬมถามขึ้นอย่างร้อนใจ เมื่อเขามองหาเธอรอบห้องก็ไม่เห็นเธอเลย แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาจำได้ว่าเขากอดอ้อนวอนเธออยู่ที่บ้าน
"โฬมจะทำอะไร!!" ธนกรตกใจเมื่อลูกชายของเขากำลังดึงสายน้ำเกลือที่อยู่ตรงหลังมือออก ก่อนจะรั้งลูกชายไว้ไม่ให้ทำอะไรบ้าๆ
"พ่อปล่อย!! ผมจะไปหาชีวา ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีชีวา" โฬมโวยวายเมื่อถูกคนเป็นพ่อขัดขวาง มือหนากระชากสายน้ำเกลือจนหลุด เลือดสีแดงสดไหลออกมาเปอะเปื้อน นนทวรรณรีบกดปุ่มที่หัวเตียงเรียกพยาบาล
"
