“เด็กโง่ เธอนี่มันจริงๆ เลยนะเกด คิดอะไรเป็นตุเป็นตะขนาดนั้นกัน ตานัทน่ะเค้าไม่ได้...”
คณินกำลังจะพูดต่อ แต่ภรรยาของท่านกลับวางมือลงบนมือใหญ่แล้วส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าอย่าพูดออกไปในตอนนี้จะดีกว่าเพราะท่านเองก็ยังไม่รู้ว่าบุตรชายคิดอย่างไรกับการะเกดกันแน่ หากพูดไปในทิศทางว่าอีกฝ่ายดูตกใจและห่วงใยเธอกับลูกมาก ก็กลัวการะเกดจะมีความหวังขึ้นมา แล้วสุดท้ายก็ต้องผิดหวังหากว่าคีรินไม่ได้คิดอะไรกับเธอนอกจากแค่อยากรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น
“เอาล่ะเกด ฉันเข้าใจนะว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ยังไงตอนนี้ในท้องของเธอก็มีสายเลือดของตานัทอยู่ ฉันคงจะปล่อยให้เธอไปอยู่ในที่ไกลๆ แบบนั้นไม่ได้หรอก แต่ถ้าเธอไม่สบายใจที่จะอยู่ใกล้ตานัทฉันก็จะไม่บังคับให้เธอต้องกลับไปเหมือนกัน”
“คุณผู้หญิงหมายความว่ายังไงคะ”
“นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ เราควรพาเกดกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”
“เราจะพาเกดกลับแน่ค่ะ แต่ต้องรอจนกว่าภาจะ
