แม้จะพยายามบังคับน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา แต่ดวงตาที่แดงก่ำของเธอก็ทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดมากแค่ไหนกับทางที่เลือกเดิน
ชายหนุ่มเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว แม้ในตอนที่เธอค่อยๆ เดินห่างออกไปทุกที เขาก็ทำได้แค่ยืนมองเธอจนลับสายตาไปเท่านั้น
ทันทีที่กลับเข้ามาถึงห้องพัก คุณัญญาก็เอาแต่นอนร้องไห้กับหมอนที่เขาเคยหนุน เธอกอดหมอนใบนั้นเอาไว้แน่นราวกับจะกอดมันแทนชายคนรักที่เธอผลักไสเขาให้ออกไปจากชีวิตอย่างเลือดเย็น
เธอยังจำแววตาแห่งความเจ็บปวดนั้นได้เป็นอย่างดี แม้เขาจะไม่ได้แสดงอาการโกรธ ผิดหวังหรือเสียใจ ไม่แม้แต่จะต่อว่าเธออย่างที่ควรจะเป็น แต่แววตานั้นกลับฟ้องว่าเขาไม่ได้อยากเสียเธอไปเลยสักนิด
เช่นเดียวกับที่เธอเองก็ไม่ต้องการจะสูญเสียเขาไป แต่ยิ่งรั้งเขาไว้นานเท่าไหร่ ก็เหมือนเธอยิ่งทำร้ายเขาให้ตายทั้งเป็นมากขึ้นเท่านั้น
หญิงสาวปล่อยให้น้ำตามันไหลอยู่อย่าง
