“โน้ต...” คุณัญญามองสบตาของเขาด้วยความตื้นตันใจ
“อย่าร้องไห้เลยนะ เราชอบเวลาเธอทำหน้าดุๆ มากกว่าหน้าเศร้าแบบนี้ ไหนทำตาดุหน่อยสิ”
“จะบ้าเหรอ คนเค้าไม่ได้โกรธจะทำตาดุยังไง”
“ต้องโกรธก่อนเหรอถึงจะดุได้”
“อือ”
“งั้น...” ชายหนุ่มจ้องไปที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มครู่หนึ่ง ก่อนจะประกบปากของตนลงไปบนปากอิ่มแล้วดูดดึงเบาๆ อย่างหยอกเย้า แล้วจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย
“แล้วแบบนี้...โกรธมั้ย”
คุณัญญากะพริบตาปริบๆ เพราะยังตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่ไม่หาย
แต่ถ้าถามว่าเธอโกรธไหม? คำตอบที่ได้ก็คือ...
“มะ...ไม่...ไม่โกรธ”
คีตกาลยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบที่มาพร้อมอาการขัดเขิน ไม่รู้ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ว่าตอนนี้แก้มนุ่มๆ ของเธอกำลังแดงปลั่งอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นจูบจริงๆ แล้วนะ”
“เอ่อ...อื้อ...”
ยังไม่ทันที่เธอจะได้ให้คำตอบเขาก็ทาบริมฝีปากลงมาบนปากอิ่มอีกครั้งแล้วจูบเธอจริงๆ จูบแบบดูดดื่
