“เธอเจ็บตัวก็เพื่อปกป้องพี่ แค่นอนไม่สบายตัวคืนเดียวน่ะไม่เป็นไรหรอกนะ อย่าคิดมากเลยนะ”
คุณัญญากำลังจะดึงมือกลับทว่าชายหนุ่มกลับคว้ามือนั้นเอาไว้ แล้วจุมพิตลงกลางฝ่ามืออย่างนุ่มนวล
“อย่าใจดีกับเรานักสิ อีกหน่อยเราจะยิ่งได้ใจ และเอาแต่ใจกว่านี้นะ”
“งั้นไม่ใจดีแล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวกินอาหารเช้าแล้วก็จะได้ไปโรงพักกัน เสร็จแล้วก็กลับกรุงเทพฯ”
“ไม่อยากกลับเลย”
“ทำไมล่ะ ปวดหัวเหรอ” สายตาที่เธอมองเขาอย่างห่วงใยยิ่งทำให้เขาชอบเธอมากขึ้นทุกที
“เปล่า เราอยากอยู่ที่นี่กับเธอ อยากอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ ไม่ต้องสนใจโลกภายนอก แค่มีเราสองคนคงมีความสุขมากเลยนะ”
“เธอ...ชอบพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มากสิ มาก...จนไม่รู้ว่าจะหยุดชอบเธอได้ยังไงด้วยซ้ำ”
“โน้ต”
“เรารู้ว่าเธอมองเราเป็นเหมือนน้อง แต่ถ้าไม่นับเรื่องอายุที่น้อยกว่า เราก็คือผู้ชายคนหนึ่งที่ปกป้องเธอได้นะ เราตัวสูงกว่า แข็งแรงกว่า แถ
