หลายวันต่อมา
“เฮ้ยไอ้โน้ต มึงจะรีบไปไหน มาเล่นบาสกันก่อนสิ”
วฤทธิ์เดินเข้ามาโอบไหล่เพื่อนโดยมีเมธาวินเดินเคียงกันมา
“วันนี้ขอผ่านว่ะ กูจะไป...ไปค่ายมวยน่ะ”
“มึงจะไปทำไมนักหนาค่ายมวยน่ะ บ้านมึงก็ไม่ได้ยากจนข้นแค้นอะไรนี่หว่า เผลอๆ จะรวยกว่าบ้านกูอีก”
วฤทธิ์บ่นอย่างเหนื่อยใจ ก่อนหน้านี้พวกเขาก็คิดว่าเด็กต่างจังหวัดอย่างคีตกาลจะฐานะไม่ดีเพราะเห็นมันไปรับจ๊อบที่ค่ายมวยบ่อยๆ แต่พอได้ไปที่คอนโดของมันตอนฝึกงานพวกเขาก็รู้แล้วว่าไอ้คนที่ชอบใส่กางเกงขาดๆ ทำตัวเซอร์ๆ อย่างมันก็คือผ้าขี้ริ้วห่อทองดีๆ นี่เอง
“กูก็แค่ชอบชกมวย มันเกี่ยวอะไรกับฐานะด้วยวะ”
“ก็นั่นแหละ ไม่ไปสักวันเถอะ พักนี้มึงชอบหายหัวตลอดเลยนะ ปล่อยกูสองคนเล่นกับรุ่นน้องอยู่ได้”
“แต่ว่ากู...”
เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเพราะใกล้เวลาเลิกงานของคุณัญญาแล้ว ถ้าไม่ไปดักรอที่หน้าโรงพยาบาลเขาก็คงขึ้นหอพักเธอไม่ได้หากเธอไม่พาขึ้นไป แถมเบอร
