“อรุณสวัสดิ์ครับคุณลลิล”
เสียงพี่ฉลามทักทายอย่างที่เคยทักทุกวัน ฉันอยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบเดินลงมาชั้นล่าง สอดส่ายสายตามองหาใครบางคนอต่ไม่พบแม้เงา
“เฮียออกไปแล้วเหรอคะ”
“ครับ” พี่ฉลามขานรับก่อนจะยกอาหารเช้ามาวางตรงหน้าฉัน หลายวันมานี้ ไม่สิ เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นนั่นแหละ ฉันก็ไม่ค่อยได้เจอเฮียแบล็คเบิร์นเลย
บางวันก็ออกไปตั้งแต่ฉันยังไม่ทันตื่นนอน จะกลับเข้าบ้านอีกทีก็ตอนที่ฉันเข้านอนแล้วโน่นแหละ บางวันไม่กลับมาบ้านด้วยซ้ำ พอโทรหาก็บอกว่ายุ่งอยู่ ไม่ว่างคุย ติดประชุม บลาๆ ร้อยแปดพันเก้าเหตุผล ยิ่งข้อความทางไลน์นะ ไม่แม้แต่จะเปิดอ่าน
แบบนี้เรียกว่าหลบหน้ากันได้มั้ย
@ มหา'ลัย
“เฮ้อ~”
“แกจะนั่งถอนหายใจแบบนี้อีกนานมั้ยยะ”
เสียงของฟีฟ่ามาพร้อมๆกับกระดาษจดแนวข้อสอบที่ตีลงบนหัวของฉันปลุกให้ตื่นจากภวังค์ “ตั้งแต่เจอกันแกก็เอาแต่เหม่อ แล้วก็ถอนหายใจออกพรืดๆๆ มีเรื่องอะไรใ
