“อรุณสวัสดิ์ครับคุณลลิล”
“มอร์นิ่งค่ะพี่หลาม” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงยืดยาน รู้สึกกำลังวังชาหายหมดเกลี้ยงจนอยากนอนต่อไปถึงเที่ยงเลย
“ฉลามครับ”
“เอ่อ ค่ะ พี่ฉลาม” ฉันค่อยๆ เดินลงมาจากชั้นสอง เจอพี่ฉลามอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัวเหมือนเมื่อวาน ส่วนคุณแบล็คเบิร์นนั่งทานอาหารเช้า พร้อมกับเอานิ้วเขี่ยไอแพดอยู่บนโต๊ะอาหาร
“มีอะไรที่พอจะให้ลิลกินได้บ้างคะ” ฉันชะโงกหน้ามองผ่านเคาน์เตอร์ครัว แต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบ ก็ถูกเรียกด้วยเสียงเข้มซะก่อน
“ลลิล!!”
“ขะ...ขา” ฉันขานรับเสียงสั่น เพราะไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงเขาจะว่าอะไรฉันเหมือนเมื่อวานอีก ฉันไม่อยากกินขนมปังไหม้ๆ ขมๆ นั่นอีกนะ
“ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น มานั่งนี่” คุณแบล็คเบิร์นจ้องหน้าฉันด้วยสายตาดุๆ มือหนาที่ถือไอแพดอยู่ทิ้งมันลงตรงหน้า จนเสียงดังตุ้บ! ฉันคิดว่ามันคงแตกไปแล้ว
“พะ...พี่ฉลามคะ”
“ลิล!”
“คุณลลิลไปนั่งกับนายเถอะครับ เดี๋ยวผมยกข้าวต้มกุ้งไ
