“ลลิล!! ทำไมวันนี้มีบอดี้การ์ดด้วยวะ” ยัยฟีฟ่ารีบคว้าแขนฉันให้เข้าไปนั่งข้างๆ เธอ พร้อมกับยิงคำถามขึ้นมาตั้งแต่ก้นฉันยังนั่งไม่ติดเก้าอี้ แน่นอนฉันเตรียมคำตอบไว้แล้วอย่างดิบดี
“ตามนั้นเลย ตามที่แกเห็นเลย” นี่คือคำถามที่ดีที่สุดของฉัน จะให้ฉันบอกว่า เขาเป็นเจ้าหนี้ มาคอยตามคุมฉันเพราะกลัวฉันจะหนีหนี้เขาไปอย่างนั้นเหรอ มีหวังฟีฟ่าเป็นห่วงฉันแย่เลย
“แต่ท่าทางเขาน่ากลัวว่ะแก เหมือนมาเฟียมากกว่าบอดี้การ์ดนะฉันว่า”
สายตาฟีฟ่ายังจับจ้องอยู่ที่พี่ภูเขาและพี่แวน ที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าห้องเรียน ตอนนี้อาจารย์กำลังจะเดินเข้าห้องมาสอนนักศึกษาแล้ว ฉันเห็นพี่ภูเขายื่นซองอะไรบางอย่างให้อาจารย์ เธอหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน จากนั้นก็พยักหน้าหงึกๆ ให้พี่ภูเขา
“ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกแก เปิดเนื้อหาที่เรียนขึ้นเหอะอาจารย์จะเริ่มสอนแล้ว ฉันขอดูด้วย”
“ไอแพดของแกไปไหน อย่าบอกนะว่าลืม”
“เปล่า ฉันทำหายน่ะ” ฉันโกหก
