“ไม่ร้องนะคนดี เฮียจะรีบพาเธอไปหาหมอตอนนี้เลย”
ผมถอดเสื้อสูทออกมาคลุมกระโปรงนักศึกษาที่โคตรจะสั้นของเธอ ช้อนตัวอุ้มเธอขึ้นท่าเจ้าสาวรีบเดินออกจากห้องไปในทันที
“นะ...นาย คุณลลิลเป็นอะไรครับ”
“ไปเอารถมา กูจะพาลลิลไปโรงพยาบาล”
“ครับ” ไอ้ภูเขาที่เดินถือแฟ้มเอกสารเดินสวนทางมาเจอเข้าพอดี มันรีบวิ่งไปขับเอารถมารับลลิลที่อยู่ในนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของผม ไปโรงพยาบาลทันที
อย่าเป็นอะไรนะลิล เฮียขอร้อง เฮียยังไม่ได้บอกสิ่งที่เฮียเก็บไว้มาตลอดหลายปีให้เธอรู้เลย อย่าเป็นอะไรไปนะลิล
‘ตายจริงแบล็คเบิร์น หนักมั้ยลูก’
‘ไม่หนักครับ น้องตัวเบามาก’
‘ยัยลิลนะยัยลิล ไปเล่นซนจนหลับทุกที ลำบากพี่แบกมาส่งแย่เลย’
‘ผมโตกว่า ผมต้องดูแลน้องอยู่แล้วครับ’
‘น้าขอบใจเรามากนะ ที่ดูแลน้องช่วยน้าตลอดเลย’
‘ผมจะดูแลลลิลตลอดไปครับ’
“เฮือก! ลลิล!”
ผมสะดุ้งตื่นจากฝัน หอบหายใจถี่ๆ ผมมักจะฝันซ้ำไปซ้ำมากับอดีตที่ผ่านมา
