“ไหนคุณสัญญาไว้ว่า ถ้าลิลกินข้าวต้มหมดชาม คุณจะอนุญาตให้ลิลโทรหาแม่ของลิลไงคะ”
“...” คุณแบล็คเบิร์นเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยสายตานิ่งเฉย ตอนนี้เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเคร่งเครียดมากกว่าจะสนใจฉัน อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรบกวนเขาหรอกนะ แต่เขาเป็นคนสัญญากับฉันเองว่าถ้ากินข้าวต้มหมดชาม จะโทรติดต่อคุณแม่ให้ นี่ก็กินข้าวต้มหมดจนจะกินชามเข้าไปด้วยแล้วนะ ทั้งๆที่มันไม่อร่อยเหมือนที่พี่ฉลามทำให้เลยสักนิด
“ยุ่งอยู่ไม่เห็นหรือไง” เห็นมั้ยล่ะ ไม่มีสัจจะในหมู่มาเฟีย
“แต่คุณรับปากลิลแล้วนะ โทรสักทีสิคะ แค่หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกเองนะ ไม่ทำให้ธุรกิจคุณเจ๊งหรอก”
“ยังไม่ถึงเวลา” เขาเอ่ยอย่างขอไปที
“แล้วต้องโทรเวลาไหนคะ เวลาของคุณมียี่สิบสี่ชั่วโมงเท่ากับคนทั่วไปมั้ย”
“เดี๋ยวเถอะ! "เขามองกลับมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร "ก็ที่นี่กับอังกฤษห่างกันประมาณหกชั่วโมง”
ตุ้บ!
คุณแบล็คเบิร์นปิดแฟ้มเอ
