(Blackbean:Talk)
“คุณลลิลอยู่ริมบ่อปลาคาร์ฟครับ” ผมเดินออกมาโซนคาเฟ่ที่มีบ่อปลาคาร์ฟรายล้อมอยู่ ลูกน้องสองคนที่เฝ้าลลิลก้มหัวให้ผมเล็กน้อยเมื่อผมเดินผ่าน แต่มองหาเธออยู่นานกลับไม่เจอตัวเธอ
“ยัยนั่นล่ะ ไปซนที่ไหนมั้ย”
“คุณลลิลหลับอยู่บนโซฟาครับ”ได้ยินอย่างนั้นผมจึงเดินเบี่ยงอ้อมไปทางโซฟาทันที ทำให้พบกับคนตัวเล็กนอนตะแคงหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาอย่างเหลือเชื่อ เธอกล้าหลับในที่ที่ไม่รู้จักแบบนี้ได้ยังไง แต่ก็โทษเธอฝ่ายเดียวไม่ได้ เมื่อการเจรจาทางธุรกิจของผม มันกินเวลาไปเกือบสองชั่วโมงเลย
“อือ” เธอขยับตัวบิดขี้เกียจเหมือนที่เด็กๆ ชอบทำ ก่อนจะรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อลืมตาขึ้นมาเจอผม ซึ่งยืนจ้องหน้าเธออยู่นิ่งๆ
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ตั้งแต่น้ำลายเธอไหลหยดลงโซฟาแล้ว” ตาโตๆ ของเธอเบิกขึ้น รีบลูบไปตามมุมปากของเธอเพื่อหาคราบน้ำลายที่ผมว่าด้วยท่าทีเขินอาย
“ไม่มีเลยสักนิด”
“รีบลุกขึ้น แล้วตามฉ
