ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นขัดจังหวะ มือหนาหยิบขึ้นมารับ ทั้งๆ ที่แขนอีกข้างยังกอดฉันให้นั่งอยู่บนตัก ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ถูกสายตาดุร้ายของเขาห้ามเอาไปซะก่อน แถมทำท่าทางไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอ
“มีอะไร”
(มึงอยู่ไหนวะ กูใกล้จะถึงโกดังแล้วเนี่ย)
“กูให้ไอ้ฉลามไปแทน”
(เชี่ย! ไอ้ดีนมันคงยอม มันบินมาหามึงกี่ชั่วโมงมึงคิดบ้างดิวะ)
“ปล่อยลิลก่อนค่ะ” ฉันพูดเบาจนเหมือนกระซิบ ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้คุณแบล็คเบิร์น เขาค่อยๆ คลายกอดออกฉันจึงสามารถหลุดออกจากอ้อมกอดเขาได้
(สรุปมึงอยู่ไหน กูได้ยินเสียงแมวน้อยของมึง อย่าบอกนะว่ามึงเอาน้องไปทำงานด้วย ไอ้เชี่ยแบล็ค มึงนี่มันติดหญิงจนไม่สนใจเพื่อน)
“บ่นเป็นพ่อเลยนะมึง เดี๋ยวกูไป”
ติ๊ด!
คุณแบล็คเบิร์นกดวางสายจากนั้นยืนขึ้นเต็มความสูง ส่วนฉันก็หยิบกระเป๋าสะพายลุกขึ้นตามเขาเหมือนกัน
ก๊อก ก๊อก
“นายครับ คุณดีนโทรมาตา
