ศรุจว่า นั่นทำให้นางเดือนเองก็ได้สติ
“ เอาล่ะ เดี๋ยวแม่กับตะวันจะออกไปล้างหน้าล้างตา เตรียมกับข้าวมื้อเย็นก็แล้วกัน คุณรุจจะอยู่กินข้าวเย็นกับเราด้วย คุยกันไปก่อนนะ ” นางว่าพร้อมเดินเลี่ยงออกไปกับบุตรชายที่แอบส่งยิ้มให้ผู้เป็นพี่เขยอย่างให้กำลังใจ
ดาราพราวนั้นลุกขึ้นยืนทำทีจะเดินออกไปจากห้องนั้นบ้าง แต่ศรุจก้าวยาวพรวดเดียวไปถึงตัวเธอแล้วรั้งลงให้นั่งตัก
“ ดาว อย่าหนีพี่อีกเลยนะ ได้โปรด ” เธอหันมาสบตาเขา ก่อนจะเห็นได้ชัดว่าทั้งเนื้อตัวและใบหน้ามีรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่รุจ ทำไมพี่เป็นแบบนี้ ใครทำพี่กันคะ ” เธอระล่ำระลักถามพลางดิ้นรนจากตักเพราะกลัวว่าจะทับให้เขาเจ็บเพิ่มขึ้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย กอดรัดเธอเอาไว้แนบแน่น
“ กรินทร์ทำ ”
“ โธ่ ไม่น่าเลย พี่เจ็บมากไหมคะ ”
“ เจ็บ แต่มันก็สาสมในสิ่งที่พี่ทำลงไป
