เศษปรารถนา

บทที่ 1

ดินสอสองบีวางลงบนโต๊ะหลังคำตอบข้อสุดท้ายถูกฝนจนกลายเป็นสีดำ นักศึกษาคนเก่งกวาดสายตาทบทวนพักใหญ่ จากนั้นจึงเก็บสัมภาระและเดินไปส่งกระดาษข้อสอบให้อาจารย์ประจำวิชา

“ขอให้รอบนี้กวาดท็อปเหมือนเดิมนะแพร” อาจารย์รูปหล่อกล่าวอวยพรพร้อมรอยยิ้มจริงใจ หญิงสาวจึงระบายยิ้มบาง ๆ แล้วจากไป

ตั้งแต่ดุจแพรมีข่าวเป็นเด็กเสี่ยและทำงานในเลานจ์ดังใจกลางกรุง เธอต้องพยายามทำตัวให้เงียบเชียบไม่เป็นจุดสนใจ เพราะไม่ว่าใกล้ใครมักถูกเพ่งเล็งเป็นพิเศษ สายตาเหยียดหยามจากผู้คนรอบข้างพิพากษาเธอโดยไม่แม้แต่จะไถ่ถามความจริง

เหตุการณ์เดิม ๆ เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนสามารถทำใจให้ชินได้สำเร็จ เด็กทุนฐานะไม่ดีถูกดูแคลนไม่แปลกใหม่สำหรับสังคมลูกคนรวย ทั้งที่เรื่องดังกล่าวไม่ควรมองว่าปกติสักนิด

“คืนนี้อันดาจะส่งไฟล์ข้อมูลให้เราใช่ไหม” คนตัวเล็กถามเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มซึ่งกำลังจับกลุ่มเมาท์มอยกับเพื่อนสนุกปาก หญิงสาวนามว่าอันดากลอกสายตาลับหลัง ก่อนหันกลับมายิ้มใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คืนนี้เราต้องบินไปต่างประเทศด่วนน่ะแพร เนื้อหาเหลือนิดเดียวเอง แพรทำต่อได้ใช่ไหม” คุณหนูสาวอ้อนเสียงหวาน รายงานเล่มนี้ต้องส่งภายในอีกสองวันข้างหน้า อาจารย์มอบหมายโพรเจกต์สุดหินให้นักศึกษาทำเป็นคู่ แต่สำหรับดุจแพรเหมือนงานเดี่ยวมากกว่า

เพราะนอกจากไม่ช่วยอันดายังไม่เคยเสนอความคิดเห็นใด ๆ กระทั่งเนื้อหาซึ่งตกลงกันแต่แรกว่าจะค้นคว้าร่วมกันก็ไร้วี่แวว

“แต่ตอนเย็นเราเองก็ไม่ว่างเหมือนกัน” ลึก ๆ หวังว่าอันดาจะเห็นใจ ทว่านอกจากไม่พยายามทำความเข้าใจหล่อนกลับชักสีหน้าใส่ทันที

“ทำไม แอบไปทำงานลับ ๆ ที่ชอบทำประจำน่ะเหรอ ค่าจ้างดีมากใช่ไหม จริง ๆ แพรบอกเราก็ได้นะค่าเสียเวลาเท่าไร เรายินดีจ่ายไม่อั้นแค่แพรทำงานส่วนที่เหลือให้เสร็จก็พอ”

“แต่นี่มันงานคู่นะ เธอต้องมีส่วนร่วมบ้างไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ปล่อยให้เราทำคนเดียวแบบนี้”

“ฉันไม่ทำแกจะทำไม บอกแล้วไงคืนนี้ไม่ว่าง หรืออยากให้ฉันฟ้องอาจารย์ที่ปรึกษา ถ้าพ่อฉันไปคุยเรื่องงานพิเศษของแกขึ้นมา บางทีแกอาจจะหลุดทุนก็ได้นะ เอารึเปล่า อยากลองไหม” สรรพนามเดิมเปลี่ยนผันตามแรงอารมณ์

“นี่เธอกำลังขู่เราอยู่รู้ตัวใช่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่รู้หรือไงพ่อฉันเป็นใคร…หัดเจียมตัวซะบ้าง แกมันแค่ไซด์ไลน์อัปเกรด คนในนี้เขารู้กันหมดนะว่าจริง ๆ ข้างในแกเน่าเหม็นแค่ไหน ไม่ต้องทำใสหรอก มันไม่เนียน” อันดาแสยะยิ้มร้าย น้ำเสียงเย็นกระซิบข้างหูจงใจทำให้เสียขวัญ

อย่างที่รู้กันสาวสวยตรงหน้ามีดีกรีเป็นถึงทายาทเจ้าสัวคนดังระดับประเทศ บิดาหล่อนบริจาคเงินให้มหาวิทยาลัยปีละหลายล้าน ทุกคนจึงต้องก้มหัวให้อันดา โดยไม่สนว่าหล่อนอวดเบ่งแค่ไหนก็ตาม

ดุจแพรเองก็เช่นกัน…

ที่ถูกจับคู่กับอีกฝ่ายก็เพราะครูประจำวิชาเห็นเธอหัวไวและเรียนดี สามารถส่งเสริมให้ลูกสาวคนเล็กซึ่งบิดาหมายมั่นปั้นมือให้คว้าเกียรตินิยมง่ายกว่าเดิม

หล่อนส่งสายตาเหยียดหยาม หลังถ้อยคำสุดร้ายกาจหลุดจากเรียวปากอิ่ม คุณหนูนิสัยเสียกระแทกไหล่คู่สนทนา ประกาศศักดาความยิ่งใหญ่จากชัยชนะอันไม่ชอบธรรม

ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถต้านทานความปรารถนาของอันดาได้ทั้งนั้น นับประสาอะไรกับหญิงสาวซึ่งมีสถานะไม่ต่างจากมดปลวกในมหาวิทยาลัยแห่งนี้

หลายชั่วโมงต่อมา…

ดุจแพรละสายตาจากหน้าต่างหลังจากแท็กซี่คันงามชะลอจอดสนิท มือเปียกชื้นหยิบธนบัตรจ่ายค่าโดยสารก่อนเดินเข้าไปในรั้ว ซึ่งข้างหน้ามีหน่วยรักษาความปลอดภัย

พวกเขาทำทีจะเข้ามาช่วยเหลือ แต่หญิงสาวโบกมือปฏิเสธเพราะมั่นใจว่าตนเองเร็วกว่า นอกจากสัมภาระสำหรับร่ำเรียน มืออีกข้างของเธอยังถือถุงวัตถุดิบซึ่งตั้งอกตั้งใจเลือกเป็นอย่างดี

“แพรเอ๊ย เหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด” โชคชะตามอบบททดสอบชีวิตให้ดุจแพรไม่เว้นแต่ละวัน ปะทะคารมกับอันดาเสร็จตรงไปที่ตลาด ฝนเม็ดเล็กกลับร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า หญิงสาวรีบวิ่งไปหลบภัยที่ป้ายรถเมย์ และก็นั่งแท็กซี่มาที่นี่ในอีกครึ่งชั่วโมงถัดมา

ใบหน้าสวยหวานพราวหยาดน้ำเช่นเดียวกับชุดนักศึกษาตัวบาง โชคดีที่วันนี้หยิบเสื้อคุมคาร์ดิแกนติดมือไปด้วย ไม่เช่นนั้นสภาพสาวน้อยคงเละเทะน่าดู

คฤหาสน์หลังงามตั้งอยู่ในหมู่บ้านระดับซูเปอร์ลักชัวรีซึ่งมูลค่าไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน อาณาเขตกว้างขวางมีพื้นที่ใช้สอยกว่าสามไร่ สถาปัตยกรรมสุดคลาสสิกผสมกลิ่นอาย Neo Classic Style แม้หรูหราแต่กลับแฝงความอบอุ่นไว้สำหรับคู่รักที่ต้องการสร้างครอบครัว ถ้าไม่ได้เป็นเด็กในปกครองของนรัณกร ไม่รู้ต้องเก็บเงินอีกกี่ชาติกว่าดุจแพรจะมีวาสนามาเหยียบที่นี่

ร่างบางก้าวผ่านโถงทางเดินที่ถูกกรุด้วยผนังหินอ่อน ถอดรองเท้าวางเรียง สวมสลิปเปอร์สีขาวแล้วเดินทะลุไปฝั่งห้องครัว

ธุระติดพันที่ทำให้อันดาเข้าใจผิดนั่นคือเตรียมมื้อพิเศษเพื่อเฝ้ารอคนของใจกลับมา แค่นึกถึงใบหน้าผู้ชายคนนั้น แก้มใสสองข้างพลันร้อนผ่าวราวกับสาวน้อยพึ่งหัดรัก รอยยิ้มบนริมฝีปากอมชมพูแย้มบาง ๆ ขณะหยิบวัตถุดิบออกจากถุงผ้าใบใหญ่

วันนี้เธอเลือกทำข้าวซอยไก่เมนูสุดโปรดของนรัณกร…

แม้ชายหนุ่มไม่บอก แต่ดุจแพรเดาได้จากการสังเกต เข้าครัวทำเมนูนี้ทีไรคนฟอร์มจัดรับประทานเกลี้ยงจานทุกที ตั้งแต่นั้นหญิงสาวจึงตั้งใจทำให้เขาอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง แต่ไม่รู้คนถูกเอาใจจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่า

“เข้าครัวเองอีกแล้วเหรอคะคุณแพร แล้วนั่นเนื้อตัวเปียกหมดแล้ว ทำไมไม่ขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน อีกหลายชั่วโมงกว่าคุณรัณจะกลับมา” เสียงนางถนอมเรียกความสนใจจากสาวน้อยคนเก่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยเปลี่ยนก็ได้ ป้าถนอมก็รู้แพรช้า คุณรัณบ่นทุกที”

“โธ่ ก็คุณแพรพึ่งฝึกทำอาหารแค่ไม่กี่เดือนเองนี่คะ เรียนรู้ไวขนาดนี้ถือว่าเก่งมากแล้ว มาค่ะป้าช่วย” หญิงสูงวัยยิ้มเอ็นดู

“อย่าเลยค่ะ แพรเกรงใจ ทางนี้ปล่อยให้แพรจัดการเองดีกว่า” เสียงหวานปฏิเสธแต่ไม่ลืมรักษาน้ำใจ เธอไม่อยากรบกวนป้าถนอม เพราะถ้าคนอื่นมาเห็นคงแอบเอาไปนินทาว่าชี้นิ้วสั่งเป็นคุณนาย อาหารง่ายๆ แค่นี้ไม่ยอมทำเอง ในคฤหาสน์หลังนี้มีไม่กี่คนที่เป็นมิตรและจริงใจกับดุจแพร ส่วนมากลับหลังสาวใช้พวกนั้นมักค่อนขอด คล้ายหมั่นไส้ที่สาวน้อยกลายเป็นคนโปรดของนรัณกร

“ก็ได้ค่ะ แสดงว่าคืนนี้คุณแพรจะค้างกับคุณรัณใช่ไหมคะ”

“แพรไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น” หญิงสาวอ้อมแอ้มบอก ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของเจ้าพ่อหนุ่มทั้งสิ้น คำว่ารักสามารถบีบบังคับคนที่รักมากกว่าให้เข้าใจ กระทั่งมองข้ามเหตุผลเหล่านั้นไปในที่สุด

“งั้นป้าขอตัวไปจัดการความเรียบร้อยทางห้องพักปีกขวาก่อนดีกว่า คุณแพรทำอาหารเสร็จตามขึ้นไปเปลี่ยนชุดสวย ๆ นะคะ เดี๋ยวป้าเตรียมไว้ให้” พูดจบแม่บ้านเก่าแก่ก็แตะไหล่ให้กำลังใจ ดุจแพรจึงยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจินตนาการถึงช่วงเวลาที่แสนพิเศษ

แค่นึกถึงรอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่าย หญิงสาวพลอยยิ้มตาม ใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าเธอจะได้เจอนรัณกรแล้ว

หากแต่ความฝันเฟื่องของสาวน้อยมีอันจบลงทันทีเมื่อประตูรถตู้คันหรูเปิดออก ดุจแพรเฝ้ารอเจอนรัณกรพร้อมประกายแห่งความหวัง

แต่ชายหนุ่มกลับบดขยี้มันด้วยปลายเท้า เขาควงผู้หญิงอีกคนเข้าบ้านท่าทางสนิทสนม

“คุณรัณ…” นานเหลือเกินกว่าหญิงสาวจะควานหาเสียงตัวเองเจอ ความเสียใจแล่นพล่านจุกแน่นกลางอกทำเอาเธอพูดไม่ออก นี่หรือคำแรกที่หลุดจากปากชายที่รักหลังไม่เจอกันหลายสัปดาห์ ช่างเลือดเย็นสมกับเป็นเขาจริง ๆ

“ยืนเฉยอยู่ทำไม หยิบสลิปเปอร์ให้คุณมินสิ” น้ำเสียงดุดันผลักสาวช่างฝันหลุดจากภวังค์เลื่อนลอย แม้ว่าใจดวงน้อยตกลงไปยังตาตุ่ม ทว่าหญิงสาวกลับยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

“ขอบคุณนะจ๊ะ เด็กในบ้านพี่รัณหน้าตาน่ารักจัง ยังเรียนอยู่ใช่ไหมเนี่ย” มินตรายิ้มหวาน หลังสวมรองเท้าเรียบร้อย หล่อนยิ่งเบียดกายเข้าหาชายหนุ่มคล้ายต้องการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ดวงตาหวานซึ้งจดจ้องนรัณกรขณะระบายยิ้มเผื่อแผ่มาทางดุจแพรเช่นกัน

“ค่ะ” คนถูกถามพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาประกายสดใสฉายแววหม่นเศร้า ขณะแอบเปรียบเทียบตัวเองกับผู้หญิงตรงหน้า ต้องขอบคุณหล่อนสินะ ที่แสดงให้เห็นว่าฟ้ากับดินต่างกันเช่นไร

ความรักของดุจแพรเทียบไม่ได้กับหญิงสาวที่มาจากครอบครัวสมบูรณ์แบบ พร้อมที่จะส่งเสริมนรัณกรในทุกด้านอย่างหล่อน

“ป้าถนอมเตรียมของว่างให้เรียบร้อย ส่วนคนอื่นจะไปไหนก็ไป” สั่งเสร็จเขาก็ชวนคู่ควงคนใหม่ไปห้องนั่งเล่นไม่หันกลับมาอีกเลย แววตาอบอุ่นเหลือบมองคนข้างกายยามก้าวเดินเคียงข้างกัน ต่างกับที่ปฏิบัติกับคนนอกสายตาอย่างดุจแพร

“ทำไมคุณรัณทำกับแพรแบบนี้ล่ะจ๊ะป้า” สาวน้อยเอ่ยเสียงสั่น นรัณกรคงไม่รู้ว่าตัวเองเลือดเย็นแค่ไหน ถ้อยคำราบเรียบทำร้ายจิตใจคนรอไม่คิดแยแส ดินเนอร์แสนพิเศษที่ลงมือเตรียมไว้เป็นอย่างดี พังลงเพราะเขาเลือกใช้เวลากับคนอื่น

“คุณรัณไม่ได้ตั้งใจหรอก อย่าคิดมากเลย” แม่บ้านร่างท้วมจับมือนุ่มเชิงปลอบใจ ผิดกับสาวใช้อีกคนที่ผุดยิ้มร้ายซ้ำเติม น้ำเสียงเย้ยหยัน

“ไม่ได้ตั้งใจอะไรล่ะป้า เลิกหลอกยายเด็กน่ารำคาญนี่สักที เห็นกันอยู่ว่านายรำคาญแค่ไหน ส่วนเธอไม่รู้เหรอว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ถ้าผู้ชายเขาไม่เรียกจะเสนอหน้ามาทำไม เป็นแค่ผู้หญิงหากินอย่ามักใหญ่ใฝ่สูงอยากเป็นนายหญิงเลยเจียมตัวซะบ้าง วันไหนนายเบื่อขึ้นมาจะได้ไม่เจ็บ”

“มากไปแล้วนะ แกพูดกับคุณแพรอย่างนี้ได้ยังไง!”

“ทำไมจะพูดไม่ได้ นายก็จ่ายเงินให้มันเหมือนกับเรา ต่างกันตรงที่เด็กนี่ใช้ร่างกายแลกเงิน จะบอกอะไรให้นะ กับคนก่อน ๆ นายก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าสำคัญตัวผิดหรือคิดว่ามีความหวังเพราะนายเลี้ยงไว้นานกว่าคนอื่น ถ้าคิดแบบนั้นก็ตื่นเถอะ ไม่มีไอ้โง่คนไหนจริงจังกับผู้หญิงที่เก็บมาได้จากเลานจ์ตัวเองหรอก”

“นังแก้ว!” นางถนอมต่อว่าหลังสัมผัสได้ถึงอาการสั่นไหวจากสาวน้อยผู้น่าสงสาร

“โอ๊ยป้า เจ็บนะ จะหยิกฉันทำไม ก็ยายเด็กนี่ขายตัวให้นายจริง ๆ ฉันพูดผิดตรงไหน”

“แพรกลับก่อนนะคะ” คนตัวเล็กหน้าซีดเผือด เหตุการณ์วันนี้เหมือนน้ำเย็นสาดให้เธอรู้สึกตัว อย่าริอ่านร่ำร้องหาความรักจากชายหนุ่มเพราะมันเสียเวลา ไม่มีผู้ชายคนไหนจริงจังกับผู้หญิงที่เงินมาผ้าหลุดหรอก เลิกเพ้อฝันแล้วตื่นสักทีดุจแพร…