กลิ่นของโรงพยาบาลปลุกร่างบางจากอาการสะลึมสะลือ เมื่อคืนพอมาถึงที่นี่ดุจแพรต้องให้ออกซิเจน เพราะไม่อาจควบคุมอาการแพนิคได้ แอลกอฮอล์และความหวาดระแวงในจิตใต้สำนึกกัดเซาะคนจิตใจอ่อนไหวให้กลับมาหวั่นวิตก ทว่านับว่ายังโชคดีที่มีจุนนี่และเหล่าแพทย์คอยประถมพยาบาล สถานการณ์อันโหดร้ายจึงจบลงอย่างรวดเร็ว
ตกดึกของค่ำคืนนั้น สัมผัสแผ่วเบาทาบทับบริเวณหน้าผากทำให้เธอปรือตาขึ้นท่ามกลางความมืด นัยน์ตาคู่สวยเห็นใบหน้าผู้ชายคนหนึ่งเลือนลาง ทว่ากลิ่นกายเยือกเย็นและความอุ่นนุ่มของมือคู่นี้ดุจแพรจำได้ทันทีว่าคือนรัณกร...
"น้องแพรเป็นไงบ้างคะ"
"พี่จุนนี่แพร..." คนตัวเล็กน้ำตาร่วงทันทีที่เห็นผู้จัดการคนสนิท จุนนี่กอดปลอบรุ่นน้องสาวจากนั้นจึงกดกระดิ่งเรียกคุณหมอเข้ามาดูอาการเบื้องต้น เหตุการณ์เมื่อวานอยู่ในความดูแลของนรัณกร มันจึงถูกเก็บเป็นความลับโดยปริยาย จุนนี่ไม่ต้องคิดร้อยพันแผนการเพื่อปิดข่าว ด้วยอำนาจเงิ
