ความแออัดในสนามบินช่วงบ่ายของวันทำเอาคนที่เพิ่งมาถึงสีหน้าบูดบึ้งทันที ผู้โดยสารต่างเบียดเสียด เดินขวักไขว่สวนกันไปทั้งไทยและต่างชาติ
นรัณกรพรูลมหายใจยาวระหว่างรอมือขวาหอบกระเป๋าเดินทางเกือบห้าใบใส่รถเข็น นัยน์ตาคมกริบก็กวาดมองรอบข้างพบบ้านเกิดเมืองนอนเปลี่ยนไปกว่าครั้งล่าสุดที่กลับมา แต่ถึงความสวยงามของทัศนียภาพจะพัฒนาไปไกลขนาดไหน แต่เรื่องรถติด มลพิษทางอากาศกลับย่ำแย่แก้ไม่หายสักที
บิลบอร์ดสนามบินเป็นหน้าผู้หญิงคนเดิม หญิงสาวนัยน์ตาชวนฝันที่นรัณกรเพิ่งเห็นเธอผ่านหน้าจอไม่กี่ชั่วโมงก่อน ดวงตาคู่คมเรียบนิ่ง ไร้แววความรู้สึกใด ๆ แต่แท้จริงก้อนเนื้อภายในใจกลับเต้นตึกตัก ก้องดังเมื่อสูดอากาศหายใจผืนแผ่นเดียวกันกับเธอ
"นายครับ เชิญทางนี้" วิลล์ผายมือไปทางออกผู้โดยสาร ร่างสูงสง่าจึงเดินตัวปลิวตามลูกน้องหนุ่มไปยังรถตู้คันหรูที่จอดรออยู่
"ตาเฒ่านั่นอยู่ไหน"
"เหมือนผมได้ยินว่าตอนนี้ท่านรักษาต
