น่านฟ้ายามพระอาทิตย์ตกดินทองอร่าม บนชั้นดาดฟ้าสูงสุดของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเห็นวิวทั่วทุกมุมเมือง ต้นไม้เขียวชอุ่มให้ความสดชื่นแก่คนไข้ที่มักเดินขวักไขว่ออกกำลังกาย และสูดอากาศยามเย็น
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยทำให้หญิงชรายิ้มไม่หุบ ลินญามาดูแลธนินท์แค่ตอนกลางคืน ส่วนตอนเช้าด้วยหน้าที่ของเจ้าของมูลนิธิหล่อนจึงต้องแบ่งเวลากับลูกสาว ผลัดเปลี่ยนกันมาเฝ้าชายผู้เป็นสามี
ธนินท์รักความเป็นส่วนตัวเลยไม่ชอบให้คนนอกมาวุ่นวาย แม้กระทั่งพยาบาลพิเศษก็ไม่ได้จ้างมาอำนวยความสะดวก อดีตนายแพทย์ยืนยันเสียงแข็ง ท่านสามารถจัดการตัวเองได้ไม่อยากให้คนรอบข้างพลอยกังวล
“พาพ่อมาที่นี่ พ่อรู้นะว่าเพ๊บต้องการอะไร” คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเห็นการกระทำลูกก็คาดเดาได้ทันที พาขวัญหวังโน้มน้าวตนให้ใจอ่อน ที่ชวนดุจแพรและหลานตัวน้อยมาสร้างความสุข เพราะคิดว่าสามารถอาจช่วยให้ความต้องการสำเร็จ
"โธ่คุณพ่อคะ เพ๊บแค่เป็นห่วงคุณพ่อ
