ปอยผมที่เขี่ยแก้มรบกวนการนอนนั้นทำให้วชิตารีย์เอามือปัดออกอย่างรำคาญ แต่การรบกวนนั้นก็ยังคงไม่หยุดไป ยังคงมีต่อเรื่อยๆ จนหล่อนทำจมูกฟุดฟิดและหันหน้าหนี แต่การรบกวนกับเปลี่ยนเป็นอะไรอุ่นๆ เป่ารินรดแก้ม และเนื้ออุ่นๆ กดที่แก้มข้างเดียวกันพร้อมกับรู้สึกสากๆ ที่ผิวแก้มเกลือกกลิ้งไปมา
หล่อนลืมตาขึ้นมามองก็พบคนหน้าคม จดจ้องอยู่ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า... เขานอนอยู่แนบชิดข้างๆ หล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ แต่ทราบแค่ว่าเขาปลุกด้วยการก่อกวน และเมือครู่ รามิลก็เพิ่งกดริมฝีปากอุ่นๆ ลงกับริมฝีปากหล่อนหนักๆ
นี่ต้องเป็นฝันแน่ๆ
หล่อนหัวเราะคิก และกอดเขาแน่น โผเข้าไปหอมแก้มสากด้วยไรหนวดของฝันที่เหมือนจริงจนหัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที แต่รามิลในฝันอุ่นเหมือนรามิลตัวจริงเหลือเกิน...
“ตื่นได้แล้วลูกตาล” รามิลสั่ง
วชิตารีย์จึงได้รู้ว่ารามิลนั้นไม่ใช่ความฝัน แต่ที่หล่อนกอดอยู่เน้นๆ นี่คือความจริง.. ที่ทำให้หล่
