รามิลพาวชิตารีย์ไปยังโรงแรมของเขาที่อยู่ในย่านเดียวกันกับอพาร์ตเมนท์ของหล่อน ห้องสวีทของโรงแรมห้าดาวในย่านธุรกิจสำคัญของปารีสกลิ่นหอมกรุ่นกำจาย ร่องรอยการใช้ห้องมีบ้างจากเสื้อผ้าและข้าวของที่กองอยู่นั้นทำให้วชิตารีย์ขมวดคิ้วเพราะมันบ่งบอกว่าเขามาที่นี่มากกว่าหนึ่งวันแล้ว...
นี่เขามาตั้งแต่ตอนไหนกัน!
ทั้งสองทรุดนั่งลงที่โซฟากลางห้องเงียบๆ รามิลเอาแต่จ้องหล่อนตาขุ่นจนหล่อนอึดอัด จนหญิงสาวต้องโพล่งออกมา
“พี่รามิล”
พอหญิงสาวพูดขึ้นมา รามิลก็เลิกจ้องหน้าหล่อนอย่างเดียวแล้วสิ่งที่เขาจะพูดพร่างพรูออกมาไม่ขาดสาย...
“ลูกตาล... จะทำให้คนอื่นปวดหัวไปถึงไหน ทำไมถึงต้องทำตัวแบบนี้ พี่มาซุ่มดูสองสามวันเห็นเราทำอะไรไม่น่ารักตั้งหลายอย่าง ทั้งไปเที่ยวผับ ทั้งเฟลิตกับผู้ชายไม่เลือกหน้าอย่างนี้ คิดว่ามันดีแล้วหรือไง”
“พี่รามิลทำไมต้องพูดน่าเกลียดแบบนั้นคะ ลูกตาลไม่ได้ทำอะไรแย่ขนาดนั้นเลยสักนิด” หญิงส
