“มาบอกอะไรตอนนี้... มาบอกทำไมตอนนี้... ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า... ทำให้ลูกตาลเสียใจมาเท่าไหร่... อย่างนี้มันสมควรตาย... คนบ้า ไอ้พี่รามิลบ้า” วชิตารีย์ทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง... “รักทำไมไม่บอก จะเก็บไว้จนวันตายหรือไง... ไอ้คนบ้า” หล่อนเหมือนจะบ้ายิ่งกว่า... เขาทำให้หล่อนบ้าไปแล้วที่บอกรักหล่อน...
“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร ความเฉยชามันคืออะไร.. ทำไมต้องไม่แคร์ลูกตาล ทำเหมือนไม่รักลูกตาล ดูแลใส่ใจแต่คนอื่น... ปล่อยให้เข้าใจผิดมาตลอด คิดว่าหลงรักตัวเองอยู่ข้างเดียว... ทำไปได้ยังไง... ปากมีไว้เงียบหรือไง” หล่อนทุบตีด่าทอเขาอย่างเหลืออด ร่างบางสะอื้นไห้...
เป็นรามิลที่อึ้ง... กับสิ่งที่ได้ยิน
เขากับหล่อนมีความรู้สึกเดียวกัน แต่ไม่เคยรู้ ไม่เคยเข้าใจกัน ไม่พูดกัน จนเกือบจะไม่รู้ว่ารักกัน
ร่างสูงไม่ไหวสะท้านปล่อยให้หล่อนทุบตีให้พอใจ...
เขาคงจะบ้าอย่างที่หล่อนว่า หล่อนก็คงจะบ้าเหมือนเขา บ้าพอๆ กัน
“รู้
