เธอร้องไห้น้ำตาไหลนอง กรีดร้องอย่างโหยหวน สะอื้นจนตัวโยน ส่ายหน้าไปมาอย่างขวัญเสีย พูดประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาเพื่อพยายามบอกใครๆ ว่าเธอไม่ได้ทำ
“พี่เชื่อๆๆ ไม่เอานะอย่าร้อง ชูว์... พี่เชื่อพัดนะคนดี คนดีของพี่” คุณธรรมปลอบประโลม โอบกอด เฝ้าจุมพิตให้เธอคลายจากความหวาดกลัวและเสียใจ “ไม่ร้องนะคนดีของพี่ ไม่ร้องนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่เคียงข้างพัดตลอดไป” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ภัทรวนันต์ไม่มีทางได้รับฟังเอ่ยปลอบตลอดจนร่างเล็กสงบลง แต่ยังสะอื้นอยู่บ้างนานๆ ครั้ง จนในที่สุดก็นิ่งไปในอ้อมแขนอบอุ่นที่ไม่ยอมทิ้งห่างไปไหน
คุณธรรมนอนลืมตาโพลงในความมืดมิด พรุ่งนี้เขาต้องจัดการทำอะไรที่ยังคั่งค้างอยู่ให้เรียบร้อย เพราะในเมื่อความจำของเขากลับมาเป็นปกติแล้วแบบนี้ ไม่คิดว่าแค่เขาความจำเสื่อม สิ่งต่างๆ มากมายกลับเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดเช่นนี้
ร่างสูงกอดรัดร่างบางเอาไว้แนบอก กอดรัดอย่างสงสารสุดหัวใจ
