“ตอบสนองฉันด้วย เธอน่าจะมีแรงนะ กินข้าวกับบะหมี่ไปจานพูน” คำพูดของเขาทำให้เธอตาโตท่ามกลางแสงตะเกียงที่สว่างไสวอยู่ภายในห้องนอนขนาดเล็กที่มีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นนัก
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้ไม่เห็น ไม่ว่าเธอจะเจ้าเล่ห์หรือแอบทำอะไรก็ตาม มันจะอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา”
คุณธรรมไม่ได้บอกว่าเขาจับตาดูเธอทำอาหารตั้งแต่แรกเริ่ม เพราะเขาหลบมุมอยู่อีกด้านเพื่อดูว่าเธอจะทำอะไรบ้าง แต่เขาเลือกที่จะเฉย เพราะเห็นท่าทีหวาดกลัวของเธอ เขาก็แทบจะใจอ่อนยวบทุกทีไป
“จูบตอบฉัน หยัดสะโพกขึ้นมารับฉัน” คุณธรรมสั่งเสียงแหบพร่าต้องการให้เธอตอบสนองเขาแนบชิดและเต็มอกเต็มใจ เขาไม่ได้นิยมใช้กำลังข่มขืนผู้หญิงแบบพวกซาดิสม์ เพียงแค่อารมณ์เท่านั้นที่ทำให้เขากระทำกับเธอเช่นนั้น
“หยัดสะโพกขึ้นมาภัทรวนันต์ อ๊า...” มือหนาช้อนสะโพกผายขึ้นมารับการกดคลึงของแก่นกายชาย ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกด้วยความเสียวกระสัน ริมฝีปากหอบโยนสลับกับการคำร
