อัครเดชย้ำคำว่า ‘เรา’ น้ำเสียงยียวนของคนตรงหน้าทำให้คุณธรรมดวงตาวาวโรจน์ ไอ้หมอนี่กล้าว่าเขาแก่อย่างนั้นเหรอ แค่เก้าปีเท่านั้นที่เขามีอายุห่างจากภัทรวนันต์ เขายังไม่แก่ซะหน่อย มันกล้าดียังไงมาหาว่าเขาแก่ คนพาลคิดไปอีกทาง
“แต่ถ้าฉันอยากกลับ ภัทรวนันต์ก็ต้องกลับ จะติดอกติดใจอะไรนักหนากับไอติมเลี่ยนๆ แบบนี้ ไม่เห็นจะอร่อยสักนิด” คุณธรรมดึงมือหญิงสาวขึ้นจากเก้าอี้ในร้านไอศกรีม
“ไม่คิดว่าพี่คุณจะใจคอคับแคบแบบนี้” อัครเดชมองหญิงสาวอย่างเห็นใจ สายตาแบบนั้นทำให้คุณธรรมก้มมองคนที่เขากุมมือเอาไว้แน่นอย่างหงุดหงิด แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นดวงตาแดงๆ ของอีกฝ่าย
“พัด” เสียงห้าวครางที่เห็นแววตาของหญิงสาว นี่เขาดูร้ายกาจขนาดนี้เลยเหรอ “อยากกินอะไรล่ะ” คนฟอร์มเยอะเอ่ยถามเสียงขรึมๆ ปนเข้มเหมือนถามเด็กดื้อคนหนึ่งเพราะใจอ่อนยวบ
“พัดชอบกินไอติมช็อกโกแลต” อัครเดชเห็นหญิงสาวก้มหน้าเงียบเขาจึงตอบให้แทน เพียงแค่
