“นอนเถอะลูก เรามีอะไรที่จะต้องทำอีกมากมาย”
เสียงอ่อนโยนปลุกปลอบบุตรสาวให้นอนหลับลง ภัทรวนันต์ในวัยสิบสองขวบค่อยๆ หลับอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าและเสื้อผ้ามอมแมม มีเพียงแขนนิ่มๆ ของมารดาที่ใช้รองแทนหมอนในค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาว...
พชิราจัดการกับงานศพสามีอย่างรวดเร็วตามพิธีทางศาสนา ญาติๆ ทางครอบครัวของภานุไม่สนใจไยดีเมื่อรู้ว่าสามีประสบปัญหา อีกทั้งครอบครัวของเขาไม่เคยยอมรับผู้หญิงยากจนอย่างเธอและลูกสาวที่กำเนิดเกิดมา ภานุเองรักพชิรามากจึงเลือกภรรยาและลูกมากกว่าญาติพี่น้องของตน แม้กระนั้นพอทราบข่าวก็มาร่วมงานศพ ก็มีแต่คำด่าว่าประชดประชันกระแทกกระทั้นตลอดงานว่าเธอเป็นตัวกาลกิณี กินผัว ทำให้ผัวตาย ครอบครัวฉิบหาย วอดวาย และกิจการเจ๊งถูกยึด ถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามทำให้พชิราเลิกล้มความตั้งใจที่จะให้ญาติฝ่ายสามีอุปการะภัทรวนันต์เอาไว้ เพราะทางนั้นก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรเหมือนกัน เนื่องจากญาติพี่น้องของสามีก
