จึงแทบไม่ได้เคี้ยวอาหารเลยแม้แต่น้อย จับยัดเข้าปากก็ว่าได้ คนเราเวลาหิวคงไม่มัวสนใจกับมารยาทอันดี
“จะนั่งอีกนานไหม เห็นไหมว่าลูกค้ามาซื้อของ อืดอาดยืดยาดจริงๆ” เจ้ขายผักสดตวาดมาแต่ไกล เพราะเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย ปากร้าย แถมยังขี้เหนียวอีกต่างหาก ค่าแรงที่ให้เธอกับลูกน้อยนิด นั่นจึงไม่มีใครมาสมัครเป็นลูกน้อง แต่ในสภาวะเช่นนี้ก็จำต้องทำ
“จ้ะๆ รู้แล้ว” พชิรารีบรับคำทันที เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายโมโห “พัดลูกกินไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปทำงานต่อ”
“จ้ะแม่” ภัทรวนันต์พยักหน้ารับ แต่ก็รีบกินเพื่อที่จะได้ไปช่วยมารดา
สองแม่ลูกไม่มีที่นอนจึงขอไปอาศัยชายคาบ้านของเจ้หงส์อยู่ อีกฝ่ายปฏิเสธ แต่พอมาคิดดูเห็นหน้าตาซื่อๆ จึงรับไปอยู่ด้วย โดยให้สองแม่ลูกทำงานบ้านไปด้วย และให้พักอยู่ที่ห้องเก็บของของบ้าน
พชิราทำงานให้เจ้หงส์จนเวลานอนแทบไม่มี เพราะเจ้หงส์เป็นคนขยันมากๆ แต่ก็ใช้แรงงานเหมือนทาสมากกว่าจะเป็นแค่ลูกน้
