“ก็... ทำได้ค่ะ” ภัทรวนันต์เผลอหน้าแดงซ่านเมื่อนึกถึงข้อสอบ เธอทำข้อสอบไปยิ้มไปจนอาจารย์แซวตอนออกจากห้องสอบ จะไม่ให้เธอยิ้มได้ยังไง เธอทำข้อสอบได้เพราะเขา... คุณธรรม เธอจำทุกคำพูดของเขา เข้าใจข้อสอบทุกข้อ ทำได้ทุกข้อ เธอทำด้วยความมั่นใจเต็มร้อยว่าต้องถูก อดนึกถึงอ้อมแขนของเขา คิดถึงน้ำเสียงนุ่มๆ ที่กระซิบข้างหู คิดถึงไออุ่นจากสัมผัสแนบชิด ริมฝีปากร้อนเร่าที่เฝ้าวนเวียนอยู่กับพวงแก้มหอม แล้วเธอบรรจงตอบคำถามทุกข้อด้วยหัวใจ
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอทำข้อสอบอย่างมีความสุข ไม่ต้องเคร่งเครียดว่ามันจะถูกหรือไม่ ผ่านหรือไม่ ครั้งแรกจริงๆ เพราะเขา...
หวงก้าง
เสียงรถที่แล่นมาจอดไม่เท่าอารมณ์ของคนรอที่เดือดปุดๆ แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยเหมือนไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น แต่ใครจะรู้ว่าคุณธรรมแทบลุกเป็นไฟ เมื่อได้รับคำบอกเล่าจากนวลว่าเด็กสาวในอุปการะของบิดามารดาขอไปทานข้าวกับไอ้ธนายุทธ เพื่อนสุดแสบยศนายร้อยของเขา
