คุณธรรมพูดคล้ายไม่ได้สนใจ แต่น่าแปลกที่ในจิตใจรุ่มร้อนเหมือนไฟไหม้แทบอกระเบิด
“แกรู้ได้ไงว่าพวกเราสนิทกับน้องพัด ในเมื่อแกความจำเสื่อม” ตนุเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“ใครๆ ก็รู้” คุณธรรมตอบอย่างขอไปที ชญาณิศาเป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง หญิงสาวจะโกหกทำไม ในเมื่อแจ่มและคนอื่นๆ ต่างรู้ดี
“แล้วไป ฉันนึกว่าแกจำอะไรได้แล้วเสียอีก” ธนายุทธที่มองเพื่อนอย่างสนใจอยู่อีกด้านถอนใจอย่างเซ็งๆ คิดว่าเพื่อนพอจะจำอะไรได้บ้าง แล้วความหวังก็ดับวูบลงต่อหน้าต่อตา
“งั้นฉันไปล่ะ ถ้าแกสองคนไม่เห็นยัยเด็กนั่นก็แล้วไป ถ้าเห็นบอกด้วยแล้วกัน พ่อกับแม่ฉันกำลังกลุ้มใจอย่างหนัก” คุณธรรมลุกจากเก้าอี้ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“อืม... ถ้าเจอน้องพัด ฉันจะบอกพ่อแม่แกแล้วกัน” ธนายุทธตบไหล่เพื่อน หันไปสบตากับตนุที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ถ้าเจอแกก็รีบบอกพ่อแม่ฉันแล้วกัน ท่านอยากจะเจอยัยเด็กนั่น จะได้สอบสวนเรื่องราวต่างๆ อีกรอบ”
ภัทรวน
