“เลยหาว่าแม่โกหกด้วย” ภัทรวนันต์อมยิ้มในคำพูดของบุตรชาย
“ก็ไม่เชิงครับแม่ เพชรกับพลอยต้องการให้แม่พูดความจริง พวกเรารับได้ จริงไหมพลอย”
มือป้อมๆ ของเด็กชายเอื้อมไปจับมือนิ่มๆ ป้อมๆ ของน้องสาวตัวน้อย พวกเด็กๆ เคยถามเรื่องนี้กับญาติผู้ใหญ่ที่มาหาบ่อยๆ แต่พวกท่านก็ตอบเหมือนมารดาว่าพ่ออยู่ไกล
“ใช่ค่ะแม่ แม่อย่าเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว” ภัคจิราพยักหน้าให้พี่ชายเป็นเชิงว่ารับรู้ความทุกข์ของแม่ ภัทรวนันต์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าลูกๆ จะพูดจาเหมือนผู้ใหญ่แบบนี้
“หนูรู้ได้ไงคะว่าแม่เป็นทุกข์” อดถามลูกๆ เสียไม่ได้ ยิ่งเห็นแววตาที่ฉายออกมาฉลาดเกินวัยยิ่งทำให้เธอยิ้มออกมา
“เพชรกับพลอยไปช่วยครูทำงานที่ห้องสมุดครับแม่”
ภาสวิชญ์ตอบมารดาอย่างภูมิใจ
“ลูกสองคนไปช่วยคุณครูที่ห้องสมุดเหรอจ๊ะ แล้วยังไงจ๊ะ” เธอยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ใช่ครับ ผมกับพลอยอยากอ่านหนังสือก็เลยไปช่วยครูจัดหนังสือ ตอนกลางวันค
