บทที่ 2 เพื่อนหนูชอบพี่มอหกทับหนึ่งค่ะ
805 คำ
“วา ได้ข่าวว่ามึงชอบพี่เบลล์เหรอวะ ฮ่าๆๆๆ”
แก๊งเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่แถวม้าหินอ่อนตะโกนแซวเด็กสาวขณะเดินผ่าน ชายเสื้อนักเรียนของเธอนั้นหลุดลุ่ยเพราะเพิ่งไปวิ่งไล่จับเพื่อนๆ มา เมื่อเธอได้ยินดังนั้นจึงหยุดเดินก่อนจะหันมาตวาดเสียงดังลั่น
“อีปองงงงง อีเพื่อนเลว พวกแกรู้ว่าจากมันใช่มั้ย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ก็เออน่ะสิ ไม่ต้องอายหรอก เดี๋ยวพวกกูช่วย”
“ช่วยห่าอะไร เงียบปากไปเลย” วาแกล้งทำหน้าโมโหก่อนจะรีบเดินไปยังกลุ่มเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งกินมะขามจิ้มพริกเกลือพร้อมนินทาชาวบ้านชาวช่อง
“อีปองกูล มึงไปโพนทะนาเรื่องกูเหรอ” วายืนเท้าสะเอวด่าเพื่อนชายหัวใจสาวที่ใบหน้าสวยหวานกว่าหญิงแท้บางคนเสียอีก
“อีวา ต่อให้กูไม่พูดคนเค้าก็รู้กันทั่วว่ามึงชอบพี่เค้า ก็เล่นเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นขนาดนั้น”
“วามึงอย่าด่าอีปองเลย ด่าไปมันก็ไม่สะท้าน มึงมานั่งใจเย็นๆ ก่อนมะ” นรินเด็กสาวผมเปียลุกไปห้ามทัพก่อนจะพาวามานั่ง
“ยังไงมึงก็ต้องได้พี่เบลล์มาเป็นแฟน พวกกูวางแผนแลนสไลด์ให้มึงแล้ว”
“ใครบอก มีคนนึงที่พวกเรายังจัดการไม่ได้” ปองกูลจีบปากจีบคอพยักพเยิดไปทางม้าหินที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งมีเด็กนักเรียนสาวสวยน่ารักกำลังนั่งอ่านหนังสือพร้อมใส่หูฟัง รายล้อมไปด้วยรุ่นพี่ผู้ชายที่คอยแอบมองอยู่โต๊ะข้างๆ
“เหอะ ก้างใหญ่ซะด้วยยัยนั่น”
“จริง มึงระวังให้ดีล่ะ นั่นมันมือฉกในตำนาน สายกูบอกว่านางอาจจะเบนเข็มจากกัปตันทีมมาที่พี่เบลล์นะ”
“มึงว่าไงนะ” พะแพงเพื่อนสาวอีกคนตกใจ
“วา มึงน่ะระวังตัวดีๆ นะชอบไปญาติดีกับนางระวังจะโดนแว้งกัด”
“อีปองมึงก็อคติเกินไป เค้าก็ดูใสๆ ไม่มีพิษมีภัย ที่สำคัญก็ไม่ค่อยมีเพื่อน น่าสงสารอยู่นะ” วาเอ่ย
“ไม่มีเพื่อนผู้หญิง แต่เพื่อนผู้ชายเพียบ”
“อย่าไปว่าเค้าเลย” นรินเอ่ยเตือน
“เออ กูหมั่นไส้ ดูสิ ทำตัวเริศซะไม่มี ละก็ไม่มีใครกล้าแตะหรอก กลัวพ่อนางเก็บ”
“แต่พวกผู้ชายคลั่งมากเลยนะ” พะแพงเสริมปอง
“ผิดกับพวกเราที่พวกผู้ชายยังขยาด โดยเฉพาะยัยวา” ปองกูลตัดพ้อโชคชะตา
“นี่น้อยๆ หน่อยใครผู้ชายขยาด ชั้นวานิตา สวยสุดในอำเภอเลยนะ” วาเถียง
“แล้วไหนแกบอกว่าจะได้เป็นดัมเมเยอร์ ไงเป็นยัยนั่นไปได้ล่ะ”
“เฮอออออ ก็คุณย่าไม่ยอมช่วยไง แถมโดนไล่ตีทั่วบ้านเลย หาว่าไร้สาระ”
“ก็สมควร ฮ่าๆๆๆๆ”
“อย่างนี้พี่เบลล์เค้าจะมองเห็นความสวยกูมั้ยนะ” วาบ่นอุบอิบ
“แกอยากให้เขาเห็นใช่มั้ย” พะแพงยิ้มหวานก่อนจะส่งสัญญาณให้ทุกคนหันไปมองด้านหลังของวา
สี่หนุ่มหล่อนักฟุตบอลแห่งห้องมอหกทับหนึ่งกำลังเดินหัวเราะมาอย่างสนุกสนาน คนดูรู้ได้ในทันทีว่าทั้งสี่คือตัวท็อป โดยเฉพาะหนุ่มตัวสูงผิวขาวคนนั้นที่ดูโดดเด่นกว่าใครๆ
“แพง มึงจะทำอะไร”
“อีแพงไม่ทำหรอก แต่กูทำ” ปองกูลยักคิ้วให้วาก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
“พี่เบลล์ เพื่อนหนูชอบพี่ คนนี้ค่ะ วา มอสี่ทับหนึ่งค่ะ”
เสียงตะโกนของปองกูลนั้นดังพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มและนักเรียนแถวนั้นได้ยินอย่างชัดเจน
“อีปอง อีเพื่อนบ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ อีบ้า”
วานั้นอายสุดๆ รีบวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นทันที เวลาเจอหน้าพี่เบลล์ทีไรสาวซ่าอย่างเธอเป็นอันต้องเสียอาการทุกที
เพื่อนๆ ของเด็กหนุ่มต่างหัวเราะชอบใจ เป็นเรื่องปกติที่มักมีนักเรียนหญิงมาสารภาพรักกับเบลล์ เจ้าตัวนั้นอมยิ้มน้อยๆ ขณะมองไปยังเด็กสาวที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิต ผมเผ้าเสื้อนักเรียนของเธอกระเซอะกระเซิง...แต่ก็น่ารักดี…
กลุ่มนักเรียนที่อยู่แถวนั้นต่างหัวเราะชอบใจที่เห็นวาถูกแกล้งเพราะปกติเธอมักจะเป็นฝ่ายแกล้งปองกูลก่อน แต่ไม่ใช่กับเด็กสาวหน้าใสอย่างแพท เธอไม่ได้หัวเราะและยังคงนั่งนิ่งสายตาจับจ้องไปยังกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างรำคาญ พวกเธอชอบเล่นกันอย่างสนุกสนานและวามักจะเป็นศูนย์รวมของเสียงหัวเราะ
ใช่!
วามักจะมีเพื่อนๆ ล้อมหน้าล้อมหลังแบบนั้นเสมอ
...น่าหมั่นไส้...
- ผู้เขียน
