บทที่ 4 จ้องขนาดนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ

997 คำ

ตึ้ง ตึ้ง เสียงข้อความในโทรศัพท์ของวาดังขึ้น แป้ง: ยังมีชีวิตอยู่มั้ยยยย วา: มี อยู่ดี ว่าไงงงง แป้ง: มึง! วา: อะไร แป้ง: กูมีเรื่องจะเมาท์ วา: เรื่องอะไร เหลามาเดี๋ยวนี้ …… แล้วยัยเพื่อนบ้าก็เงียบไป ให้มันได้อย่างงี้สิ สงสัยมันต้องมาพิสูจน์ความเผือกของวาแน่เลย ได้…วาตัดสินใจโทรไปเลยละกัน (งัยยะ อยากรู้อยากเห็นขนาดนั้นเลยเหรออออ) “ป๊าวววววว กูก็แค่จะโทรมาคุยเรื่องลงทะเบียน” (เหรออออออ อ่ะๆ เล่าให้ฟังก็ได้) “อะไร เร็วๆ ว่ามา” (ดาวมหาลัย คุณแพทเพื่อนสนิทมึงอ่ะ เลิกกับแฟนแล้วนะ วงในบอกว่านอกใจแฟน แฟนจับได้เลยขอเลิก) “แล้วแฟนแพทเป็นใคร กูยังไม่เคยเห็นหน้าเลย” (กูก็ไม่รู้ คนนี้ค่อนข้างปิด ผู้ชายไม่เปิดจ้าาา เห็นเค้าบอกว่าผู้ชายบ้าเรียนไม่ค่อยสนใจคุณเธอ แต่คนใหม่นี่สิ รุ่นน้องปีหนึ่งเดือนมหาลัยเด็กอินเตอร์จ้า) “ถามหน่อยแกอยู่ใต้เตียงเค้าเหรอถึงได้รู้ลึกขนาดนี้” (ก็กูมันแฟนคลับเพื่อนสนิทมึงไงจำไม่ได้เหรอ) “มึงก็เพลาๆ ลงบ้าง” (ก็แล้วเมื่อไหร่มึงจะเลิกเป็นขี้ข้ามันซะทีล่ะ) “มึงก็พูดเกินไป” (เกินไปตรงไหน ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งมากูก็เห็นมึงคอยตามล้างตามเช็ดให้คุณเธอเสมอ) “เออเดี๋ยวก็เรียนจบละ คงไม่ต้องมาเจอกันละ” (แน่ใจ?) “อือ” (กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงเป็นหนี้บุญคุณมันเรื่องอะไร แต่กูว่ามันน่าจะหมดไปได้แล้วนะ พูดก็พูดเถอะถ้าไม่มีมึงยัยนั่นแทบจะไม่มีเพื่อนเลยนะ) “เออน่า พูดเรื่องมึงดีกว่า เป็นไงบ้างไปเที่ยวฝรั่งเศสมา” (ดีมากกกกกกกก ครั้งหน้ามึงต้องไปกับกูนะ) “ได้ แล้วถ้ากูพาแฟนไปด้วยมึงจะยังให้ไปปะล่ะ” (อีวา! มึงอย่ามา มึงจะมีก่อนกูไม่ได้ หยุดความคิดเดี๋ยวนี้นะ) “ช่วยไม่ได้ ฟ้าประทานมาให้กูแล้ว” (ยังไง เล่ามาเดี๋ยวนี้) “คุณวาคะ คุณย่าให้มาตามค่ะ” วาพยักหน้ารับ “แค่นี้ก่อนนะ คุณย่าตามมมม บายยยย” (อีวาาาา หยุดเดี๋ยวนี้มาเล่าก่อน) เสียงของแป้งดังลอดสายออกมาจนขนิมตกใจ “เพื่อนคุณวานี่เหมือนคุณวาจริงๆ นะคะ” “เหมือนยังไงเหรอหนิม” “ไม่มีอะไรค่ะ ไปกันเถอะค่ะ” นี่เรากำลังถูกยัยขนิมหลอกด่าหรือเปล่านะ วานึกในใจขณะเดินเข้าไปในครัวที่มีคุณย่าและแม่ครัวอีกสองคนอยู่ก่อนแล้ว “คุณย่าคะ วามาแล้วค่าาาา มีอะไรเหรอคะ” “มาครัวก็ต้องทำอาหารสิยะ” “คุณย่า! วาไม่ชอบทำอาหาร ทำไมวาต้องทำด้วย คุณย่ามีแม่หัวครัวป่าระดับตำนานตั้งหลายคน อย่าให้ถึงมือวาเลยค่ะ” “ต่อให้มี แกก็ต้องหัด อีกหน่อยออกบ้านออกเรือนเขาจะหาว่าย่าไม่สอนวิชาความรู้” ก็จริง อีกหน่อยอาจจะต้องเป็นภรรยาคุณหมอแล้วถ้าพี่เบลล์ลงเล่นการเมืองเหมือนคุณพ่อ ภรรยาก็ควรที่จะเรียบร้อยเก่งงานบ้านงานเรือนเป็นหน้าเป็นตาสามี แต่ก็นะไม่ใช่แนวเลยจริงๆ “วาจ้างแม่บ้านแม่ครัวก็ได้ค่ะ” “จ้างน่ะจ้างได้ แต่ถ้าเราไม่รู้ว่าต้องดูแลอะไรบ้าง จ้างไปก็เท่านั้น มา อย่าเถียง เรานี่นะ” วาหน้ามุ่ยเดินเข้าไปช่วยคุณย่าหั่นผักอย่างเก้ๆ กังๆ คุณย่าได้แต่ส่ายหัวกับหลานสาวที่เลี้ยงมากับมือตั้งแต่สามขวบ พ่อกับแม่ของเธอนั้นเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ด้วยความที่เป็นหลานสาวเพียงคนเดียวคุณย่าและคุณลุงจึงตามใจประคบประหงมอย่างดี แม้คุณย่าจะเข้มงวดและพร่ำสอนเรื่องความเป็นกุลสตรีให้เธอสักเพียงใดแต่ก็เหมือนมันจะไม่เข้าหูสักเท่าไหร่ วาทั้งช่วยทั้งบ่นทั้งแหกปากร้องเพลงทำเอาแม่ครัวต่างพากันหัวเราะขำขัน บ้านเรือนดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีที่มีเธอ ทุกคนรักในความสดใสและตลกเธอ ไม่เว้นแม้กระทั่งขนิมที่ดูเหมือนเป็นคู่กัดกัน แต่พอวาไม่อยู่ก็หงอยไปหลายวัน “งานพวกนี้วาไม่ถนัดหรอ ถ้าไปเก็บค่าเช่า ค่าแผง นับเงินหล่ะถนัดนัก” วาอวดสรรพคุณตัวเองให้แม่ครัวฟัง “ทำบ้างเถอะยัยวา ย่าเห็นฝอยอย่างเดียว” คุณย่าเอ็ดหลานสาวก่อนจะหันไปพูดกับลูกสมุนของวา “ขนิม ไปเรียกคุณหมอทั้งสองคนมากินข้าวที่เรือนหน่อย” “คุณย่า เดียววาไปเองค่ะ วาเพิ่งนึกออกว่าวาต้องไปยืมหนังสือกับคุณลุงหมอ” “อะไรกันยังไม่ทันได้หัดเจียวไข่เลย” “วายังมีเวลาอีกหลายวันค่ะคุณย่า นะคะ นะคะ” “รีบไปรีบมานะ จะได้มาช่วยกัน” “เจ้าค่ะคุณย่า” หลานสาวตัวแสบช่างฉอเลาะรีบวิ่งไปตามคุณลุงหมอที่เรือนรองพร้อมยืมหนังสือเสร็จสรรพเพราะเดี๋ยวคุณย่าสงสัยก่อนจะเยื้องกรายแบบกุลสตรีไปที่เรือนเล็ก วาถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านก่อนเอ่ยเสียงหวานเรียกผู้อาศัย “พี่เบลล์คะ พ..พี่เบลล์” วาเห็นชายหนุ่มกำลังเท้าคางหลับบนโซฟาขณะนั่งดูโทรทัศน์ สงสัยจะเดินทางมาเหนื่อยๆ วาย่องเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงบนพื้นข้างชายหนุ่มแล้วจ้องมองด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยน ‘พี่เบลล์ยังหล่อเหมือนเดิมเลย คนอะไรไม่รู้น่ารักจัง’ “จ้องขนาดนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเอ่ยทั้งๆ ที่ยังหลับตา “คะ” พี่เบลล์ตื่นตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more