ธีรภัทรประคองลดาวดีที่อาบน้ำสวมชุดนอนเรียบร้อยลงบนเตียงเขาหยิบหลอดยาที่คุณหมอให้มาทาลงไปบริเวณรอยฟกช้ำอย่างเบามือ ยิ่งเห็นรอยช้ำเขาก็ยิ่งแค้นไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะทำให้ผิวเนื้อบอบบางนี้ต้องระคายเคืองแต่ผู้หญิงจิตใจหยาบช้าคนนั้นกลับเป็นผู้กระทำมัน
“เจ็บมากไหมลดา” ธีรภัทรถามอย่างห่วงใย
“มันเริ่มจะปวดๆ ตึงๆ นิดหน่อยค่ะ” ลดาวดีบอกตามที่รู้สึก
“อดทนหน่อยนะครับอีกไม่กี่วันก็หาย” ธีรภัทรปลอบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ธีรภัทรหันไปเอ่ยอนุญาตก็พบว่าเป็นดอกแก้วที่ยกชามโจ๊กร้อนๆ ขึ้นมาให้
“วางไว้ตรงนี้แหละดอกแก้วขอบใจมาก เดี๋ยวฉันดูแลคุณลดาเองดอกแก้วมีอะไรก็ไปทำเถอะ” เด็กสาววางชามโจ๊กไว้แล้วเดินเลี่ยงออกไปทันทีเพราะไม่อยากรบกวนความเป็นส่วนตัวของเจ้านายถึงแม้ว่าอยากจะพูดคุยกับคุณลดามากแค่ไหนก็ตาม ลดาวดียิ้มให้เด็กสาวเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่าดอกแก้วอยากคุยกับเธอแต่ตอนนี้ยังไม่สะดวกนัก
