หลังจากเปิดประตูเข้ามาในคอนโดร่างบางก็ตรงดิ่งไปที่โซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่นและนอนเกลือกกลิ้งไปมาด้วยความคิดถึงเพราะเธอมักจะนอนดูทีวีอยู่ตรงนี้ระหว่างรอธีรภัทรกลับบ้านในทุกๆ วัน ร่างสูงมองอาการของคนตัวเล็กพลางส่ายศีรษะอย่างเอ็นดู เขาเดินลงไปทรุดนั่งข้างๆ และดึงเธอมานั่งตักนิ้วเรียวอย่างคนไม่เคยทำงานหนักไล้ไปมาบนรอยช้ำที่ยังมองเห็นจางๆ ที่มุมปากสายตาของเขาบ่งบอกความเสียใจและเจ็บปวด ลดาวดีกุมมือเขาเอาไว้เพราะรู้ดีว่าธีรภัทรรู้สึกผิดมากแค่ไหนที่เธอต้องมาเจ็บตัวในครั้งนี้โดยที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้
“ลดาไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ลดาอยู่ตรงนี้และปลอดภัยดี” ลดาวดีแนบแก้มกับฝ่ามือของเขา
“ถ้าวันนั้นผมไปไม่ทันและคนที่โดนน้ำกรดคือลดาผมคง...” ลดาวดีใช้นิ้วเรียวปิดปากธีรภัทรเอาไว้
“อย่าไปคิดถึงมันเลยค่ะ มันผ่านไปแล้วและคนที่ทำผิดก็ได้รับผลกรรมของตัวเองไปแล้วคุณธีอย่าคิดมากนะคะมันไม่ใช่ความผิดของคุณธี ถ้
