แผนรักจอมทระนง

ตอนที่ 9

ทางด้านลดาวดีก็ถูกคนตัวโตแสนอันธพาลลากมาถึงรถยุโรปคันหรูเธอจึงเห็นว่ามีผู้ชายสองคนแต่งตัวด้วยสูทเต็มยศเหมือนธีรภัทรยืนรออยู่ที่รถ เมื่อเห็นเธอสองคนนั้นก็ก้มหัวให้เล็กน้อยเธอหันไปมองธีรภัทรอย่างแปลกใจเป็นเชิงถามว่าสองคนนี้เป็นใคร แต่เขาไม่มองหน้าเธอเลยเพียงแต่กล่าวด้วยเสียงดุสั้นๆ “ขึ้นรถ” แล้วก็จับเธอยัดเข้าไปในรถโดยที่เขาตามเข้ามานั่งข้างๆ

“ไปคอนโดฉัน” เธอได้ยินเขาสั่งคนขับรถแบบนั้นก็หันมา

ถามทันที

“คุณธีจะไปไหนคะ ลดาจะกลับบ้าน”

“เงียบ” เขาตะคอกเสียงดุดัน

“แต่ว่าลดา...” ลดาวดีกำลังจะกล่าวทักท้วงว่าเธออยากกลับบ้านก็ต้องเงียบเสียงทันทีเมื่อเขาหันมาทำตาดุใส่พลางบีบแขนเธอแน่แล้วกล่าวว่า

“ถ้าไม่อยากให้ผมปล้ำลดาบนรถนี่ก็เงียบซะ” เธอจึงเงียบทันทีเพราะแววตาเขาไม่ได้ล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย คนสนิททั้งสองของธีรภัทรแอบมองหน้ากันเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายแสดงอาการแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน สงสัยพวกเขาจะได้นายหญิงตัวจริงเร็วๆ นี้เสียแล้ว อีกอย่างคอนโดที่เจ้านายสั่งให้ไปก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ไปเหยียบมาก่อน

ลดาวดีจำต้องนั่งเงียบมาตลอดทางด้วยเกรงกลัวอาการนิ่งสนิทของคนข้างๆ ที่ไม่พูดอะไรออกมาเลยจนกระทั่งมาถึงคอนโดหรูสูงเสียดฟ้ากลางกรุง ธีรภัทรพาเธอมาชั้นบนสุดซึ่งทั้งชั้นมีอยู่แค่ไม่กี่ห้องเท่านั้น เมื่อมาถึงเขาก็สั่งให้คนสนิททั้งสองไปพักแล้วลากเธอเข้าไปข้างในทันที ลดาวดีถึงกับตะลึงเมื่อเข้ามาในห้องแล้วเห็นถึงความหรูหราสวยงามของห้องชุดแห่งนี้ เธอไม่กล้าจินตนาการเลยว่าราคามันจะขนาดไหน ซึ่งแน่นอนว่าทั้งชีวิตนี้เธอคงไม่มีปัญญาจะซื้อได้ แต่ความคิดทั้งหลายต้องสะดุดลงเมื่อธีรภัทรจับร่างเธอโยนไปบนเตียง

“กรี๊ดดด” ลดาวดีกรีดร้องอย่างตกใจ แล้วต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อธีรภัทรกระโจนตามขึ้นมาแล้วโถมร่างทับเธอไว้ก่อนจะซุกไซร้ไปตามซอกคอของเธอ ลดาวดีดิ้นสุดชีวิตอย่งหวาดกลัว

“คุณธีขา อย่าทำแบบนี้ ลดากลัว คุณธีอย่า...” แล้วเสียงของลดาวดีก็เงียบไปเมื่อธีรภัทรประกบริมฝีปากของเขาลงไปบนกลีบปากนุ่มของเธออย่างไม่ต้องการฟังคำห้ามปราม ลดาวดีเมื่อรู้ว่าหมดสิ้นหนทางสู้จึงนอนนิ่งปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินที่เขาทำเหมือนไม่ให้เกียรติเธอแบบนี้บวกกับความน้อยใจที่เขาไม่เชื่อใจเธอ ธีรภัทรหยุดชะงักทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาของคนใต้ร่าง

“ร้องไห้ทำไม ทีกับผมลดารังเกียจถึงกับร้องไห้เลยเหรอ แล้วทีกับมันทำไมถึงปล่อยให้กอด” ธีรภัทรถามออกมาอย่างโกรธเคือง

“ลดาไม่ได้กอดกับพี่เอกนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ” ลดาวดีอธิบายปนสะอื้น

“พี่เอก...ฮึ! นี่สนิทสนมกับมันถึงขั้นเรียกพี่เลยเหรอ”

“พี่เอก...ฮึ...ฮึก เป็นพี่ชายข้างบ้านที่คอยช่วยเหลือลดากับยายมาตลอด เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ลดาไม่ได้คิดอะไรกับเขา ลดาเห็นพี่เอกเป็นแค่พี่ชายแค่นั้นเองฮือๆ” ธีรภัทรนิ่งไปทันทีเมื่อได้ฟังแบบนั้น อารมณ์ก็เริ่มเย็นลงเมื่อได้รู้ว่าลดาวดีไม่ได้คิดเกินเลยกับผู้ชายคนนั้นอย่างที่เขาเข้าใจ

“แล้วทำไมลดาถึงกอดกับมัน” ธีรภัทรยังไม่คลายสงสัย

“วันนี้ที่ร้านมีงานลดาใส่รองเท้าสูงมากกว่าปรกติแล้วเดินไม่ถนัด พอดีตรงนั้นใครทำน้ำแข็งหกไว้ไม่รู้ลดาเหยียบแล้วลื่นพี่เอกเขาก็ช่วยรับไว้ไม่ให้ลดากระแทกพื้นแล้วคุณธีก็มาพอดี” ลดาวดีอธิบายให้เขาเข้าใจทั้งน้ำตาที่ไหลรินตลอดเวลา ธีรภัทรได้ยินดังนั้นก็สำรวจชุดที่ลดาวดีใส่แล้วก็ตาลุกวาวอีกรอบเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ชุดที่เธอใส่ทุกวัน แต่ชุดนี้ทั้งสั้นและคว้านอกลึก

“ทำไมลดาใส่ชุดแบบนี้ ดูซิแทบจะปิดอะไรๆ ไม่มิดใส่แบบนี้ถอดดีกว่า” ธีรภัทรว่าออกไปแบบนั้นแล้วก็รู้สึกว่าเลือดลมเขาสูบฉีดพล่านไปทั่วร่างเมื่อมีแม่ดาวยั่วมานอนอยู่บนเตียงเดียวกันแบบนี้ ก่อนหน้านี้มัวแต่โมโหเลยไม่ทันได้มองชุดที่เธอสวมใส่พอได้มาสำรวจเต็มๆ ตาแบบนี้ก็ชักจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้เสียแล้ว ลดาวดีหน้าแดงแปร๊ดกับคำวิจารณ์ของเขาที่ว่า ‘ปิดอะไรๆ แทบไม่มิด’

“ก็คืนนี้มีงานปาร์ตี้วันคริสต์มาส ทุกคนก็ต้องแต่งแบบนี้ทั้งนั้นนี่คะ” ลดาวดีพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจแต่ดูธีรภัทรจะไม่ยอมรับฟังง่ายๆ

“พอกันที ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้ลดาแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้ทำงานแบบนี้อีกแล้ว พรุ่งนี้ไปลาออกจากร้านได้เลยผมจะไม่ยอมให้ลดาไปทำอีก”

“ไม่ได้นะคะ” ลดาวดีแย้งทันที

“ทำไม...หรืออยากจะกลับไปหาไอ้หมอนั่นอีก” ธีรภัทรยังอดไม่ได้ที่จะแขวะไปถึงคนที่บังอาจมาแตะต้องผิวเนื้อเนียนๆ ของลดาวดี ซึ่งใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้นนอกจากเขาคนเดียว

“ถ้าลดาออกแล้วลดาจะเอาอะไรกินล่ะคะ ลดายังมียายที่ต้องเลี้ยงดูนะคะ”

“ลดาลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นใคร ผมมีปัญญาเลี้ยงลดากับยายได้หรอกน่ะ” ธีรภัทรเอ่ยออกไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขาไม่เคยมีความคิดที่จะเลี้ยงผู้หญิงคนไหนเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้มาก่อน แค่ความสัมพันธ์ชั่วคืนแล้วจบกันไปโดยมีของกำนัลเล็กๆ น้อยๆซึ่งราคาไม่น้อยเป็นของตอบแทนหรือเซ็นเช็คเป็นการจบสัมพันธ์เมื่อภารกิจบนเตียงจบลง เขาไม่เคยคิดจะเลี้ยงใครไว้เป็นเรื่องเป็นราวให้เป็นห่วงผูกคอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ ลดาจะให้คุณธีมาเลี้ยงได้ยังไง”

“อะไรนะ..ไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างนั้นเหรอลดา” ธีรภัทรถามอย่างไม่พอใจ

“เอ่อ..คือ...ลดาหมายถึงว่าเราเพิ่งแค่คบกันนี่คะ ไม่ได้เป็น...เอ่อ...”

“อ้อเข้าใจล่ะ ลดาจะบอกว่าเรายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันใช่ไหมถึงไม่ยอมให้ผมเลี้ยงดูน่ะ” ลดาวดีหน้าแดงกับคำพูด

ของธีรภัทรซึ่งเหมือนว่าเขามานั่งอยู่กลางใจเธอเลยทีเดียว

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นซะตอนนี้เลยก็แล้วกัน” พูดจบก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอหมอกรุ่นของคนใต้ร่างทันที ลดาวดีรีบดันใบหน้าหล่อเหลาของเขาเอาไว้

“อย่าทำแบบนี้ค่ะคุณธี”

“ทำไม...ลดารังเกียจผมเหรอ”

“เปล่าค่ะ แต่มันยังไม่ถึงเวลานะคะ เราเพิ่งคบกันเองขอเวลาลดาหน่อยนะคะ” ลดาวดีขอร้องเขาอย่างอ่อนหวาน

“ลดาจะให้ผมลงแดงตายก่อนใช่ไหมหืม...คนดีถึงคิดจะทรมานกันแบบนี้” ธีรภัทรเอ่ยถามชิดริมใบหูสวย ลดาวดีรู้สึกขนลุกเกรียวใจเต้นแรงกับน้ำเสียงเว้าวอนนั้น เธอรู้สึกเหมือนโดนใบ้กินไม่สามารถตอบโต้ใดๆ กับเขาได้จนกระทั่งเขาประทับจุมพิตลงมาอีกครั้งซึ่งต่างจากครั้งแรกที่ดุดันเอาแต่ใจ ครั้งนี้เต็มไปด้วยความออดอ้อนอ่อนหวานให้เธอใจอ่อน ชายหนุ่มเล้าโลมอย่างมีชั้นเชิงแล้วสาวน้อยด้อยประสบการณ์อย่างเธอหรือจะต้านทานไหว เธอจูบตอบเขาอย่างเงอะงะไร้ประสบการณ์ซึ่งกิริยานั้นเท่ากับเป็นการกระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าของธีรภัทรได้เป็นอย่างดี

ลดาวดีรู้ตัวอีกทีชุดแซนตี้แสนสวยของเธอก็ถูกธีรภัทรถอดโยนออกไปอย่างไม่รู้ทิศทาง ความเย็นที่สัมผัสผิวกายทำให้เธอหนาวสั่นจนต้องเบียดกายเข้าหาความอบอุ่นจากร่างบึกบึนเต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยอย่างคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีของธีรภัทร

“คุณธีขา..ลดาหนาว” ธีรภัทรครางรับในลำคอกับอาการออดอ้อนนั้นพลางรัดวงแขนแน่นขึ้น

“ผมจะทำให้ลดาหายหนาวเอง” จบคำพูดชายหนุ่มก็ผละจากริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสดที่ตอนนี้บวมเจ่อจากฤทธิ์จุมพิตของเขามาที่ลำคอขาวนวลแล้วก็ไล่ต่ำลงมาจนถึงอกอวบที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อน ธีรภัทรครอบครองแอ่งชีพจรของเธอด้วยความหลงใหล ลดาวดีสะดุ้งเฮือกเมื่อธีรภัทรแตะต้องตำแหน่งสุดหวงแหนแต่ก็อ่อนแรงเกินกว่าจะต้านทาน ทำได้เพียงยกมือโอบรอบคอของเขาเอาไว้เธอจึงได้รู้ว่าธีรภัทรเองก็ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นเดียวกัน เมื่อเขาเชยชมดอกบัวงามของเธอจนพอใจแล้วก็เลื่อนใบหน้าต่ำลงไปเรื่อยๆ จนเธอตกใจเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไรจนต้องจับไหล่ของเขาเอาไว้

“คุณธีอย่านะคะ” ลดาวดีเอ่ยห้ามอย่างตกใจแต่ธีรภัทรไม่ฟังเสียงชายหนุ่มจับมือของเธอออกแล้วค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าต่ำลงช้าๆ ทำเอาเธอหัวใจแทบวาย

แต่แล้วก็มีระฆังช่วยชีวิตเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือ ของลดาวดีส่งเสียงร้องขึ้นทำให้หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกตรงข้ามกับธีรภัทรที่ถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย ลดาวดีลนลานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ

“ฮัลโหล...ลดาเป็นไงบ้าง เจนเพิ่งรู้ข่าวจากพี่เอกเขาบอกว่าคุณธีลากเธอออกไปจากร้านเขาทำอะไรเธอหรือเปล่า” เจนิตาถามอย่างห่วงใย

“เอ่อ...ปะ...เปล่า คุณธีไม่ได้ทำอะไรลดาหรอก” ลดาวดีตอบเพื่อนแต่ผิวหน้าสวยแดงก่ำจะให้บอกได้อย่างไรล่ะว่าเขาทำอะไรเธอ

“แน่ใจนะ พี่เอกบอกว่าเขาลากลดาออกไปท่าทางโกรธมาก” เจนิตาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“เปล่าหรอก คุณธีไม่ได้ทำอะไรลดาจริงๆ แค่ปรับความเข้าใจกันนิดหน่อย เอาเป็นว่าลดาปลอดภัยดี แค่นี้ก่อนนะเจนแล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ลดาวดีกล่าวตัดบทและวางสายทันทีเพราะ ธีรภัทรชักจะเริ่มมือไม้อยู่ไม่สุขเสียแล้ว

“อื้อ...คุณธีอย่าแกล้งลดาสิคะ” ลดาวดีเอ่ยปราม ชายหนุ่มและจับมือที่ยุ่มย่ามบนตัวเธอเอาไว้

“ทำไมไม่บอกเขาไปล่ะว่าผมกำลังลงโทษลดาอยู่” ธีรภัทรกระเซ้าทำให้ลดาวดีหน้าแดงทันทีกับคำหยอกเย้านั้น

“คุณธีขา..ไปส่งลดาที่บ้านนะคะ ลดาเป็นห่วงยาย”

“ยายของลดายังไม่ตื่นหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปส่ง แต่คืนนี้ลดาต้องค้างกับผมที่นี่” ธีรภัทรตอบอย่างเอาแต่ใจ

“แต่ว่า....” เธอพยายามหาข้ออ้างมาโต้แย้งแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลกับเขาเลย

“ไม่มีแต่ เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะให้ผมไปส่งแต่หลังจากที่ลดาเป็นเมียผมอย่างสมบูรณ์แล้วเท่านั้น หรือจะค้างกับผมแค่นอนเป็นเพื่อนเฉยๆ เลือกเอา” ธีรภัทรยื่นไม้ตาย

“เงียบ...แสดงว่าเลือกข้อแรก ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มกันเลย” ธีรภัทรตวัดร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมกอดและก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน

“ไม่ใช่นะคะ” ลดาวดีรีบแย้งหน้าตาตื่นเมื่อคนตัวโตโมเมเอาแต่ใจแบบนั้น แต่ดูเขาไม่ฟังเสียงเธอเลย

“ลดาจะค้างกับคุณธีค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจตอบออกไปได้ผลธีรภัทรหยุดทันทีแล้วกอดร่างนุ่มนิ่มไว้แนบอกก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมจากแก้มนุ่มก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้วครับจะได้นอนกันสักที” ธีรภัทรลุกไปหยิบชุดคลุมสีขาวมายื่นให้ ลดาวดีรีบรับมาใส่แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันทีจึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างสมใจของเขาที่บังคับให้เธอค้างด้วยได้ในคืนนี้