ตอนที่5 | โปรไฟล์รูปการ์ตูน
1549 คำ
คอนโดมิวนิค
20.30น.
ครืด~
เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูดังขึ้นและคนที่โทรเข้ามาก็คือ ‘ไอ้เสือ’ เพื่อนสนิทของเขานั่นเอง
(เป็นไงบ้าง ลองเล่นแอพที่กูบอกหรือยัง)
“ยัง”
(ลองเลยดิ)
“อือๆ เดี๋ยวกูโหลดก่อน ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวกูบอก”
(เค กูโทรมาถามแค่นี้เดี๋ยวกลับบ้านก่อน)
“เออ กลับดีๆ” และที่มันบอกว่ากำลังจะกลับบ้านก็เพราะว่าตอนนี้ไอ้เสือ เพื่อนของเขาพึ่งเลิกจากงานพาร์ทไทม์ร้านคาเฟ่ที่มันทำอยู่
มิวนิคโหลดแอพที่เสือเป็นผู้แนะนำให้กับเขาเพื่อเป็นการฆ่าเวลาแก้เบื่อแก้เซงกับปัญหาที่เขาพึ่งรับเข้ามาใหม่ ใครๆก็รู้ว่าเขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเขาและถ้าต้องหมั้นขึ้นมาชีวิตส่วนตัวของเขามันจะยังสงบสุขและมีความสุขอยู่อีกหรือเปล่า
“ใช้รูปโปรไฟล์เป็นรูปการ์ตูนดีกว่า” เขาเลือกรูปโปรไฟล์ของตัวเองเป็นรูปการ์ตูน
“คู่หมั้นอะไรสมัยนี้แล้ว มีแต่สวยๆทั้งนั้นเลย รูปจริงหรือเปล่าเนี่ยเผลอๆไม่ตรงปกหลอกตาไปอีก” มิวนิคค่อยๆเลื่อนดูรูปโปรไฟล์ของหญิงสาวที่ลงรูปพร้อมกับประวัติเอาไว้ในแอพพลิเคชั่นจนมาเจอเข้ากับรูปโปรไฟล์รูปหนึ่งเข้า
“แปลกแฮะ ทำไมคนนี้ไม่ใช้รูปโปรไฟล์ตัวเองสวยๆ ใช้รูปการ์ตูนทำไมกันหรือว่าจะไม่สวย” มิวนิคกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ของเธอคนนั้นที่เป็นรูปการ์ตูนที่เขาชอบมากเหมือนกันหรือว่าเธอคนนี้จะไม่สวยหรืออาจจะลองเข้ามากดหาเพื่อนคุยเล่นๆเหมือนอย่างเขา จึงไม่จำเป็นต้องใช้รูปจริง
“กดผิด โอ๊ะ แมสกันด้วยนี่ ลองแกล้งๆทักไปดีกว่า น่าสนุกดี” เขาเผลอกดโดนปุ่มหัวใจก็พบว่าเธอคนนี้กดก็พึ่งกดเลิฟเขาเหมือนกัน
MN : สวัสดีครับ
เงียบ เงียบ และเธอก็เงียบไม่อ่านแชทเขาสักที
-ผ่านไป1คืน-
มหาลัย CH
8.00น.
ในระหว่างที่มิวนิคกำลังนั่งเล่นรอเพื่อนของเขากินอาหารเช้าอยู่ที่โรงอาหาร เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้น
ติ้ง~ (MN = มิวนิค MA = มายู) เป็นชื่อที่ใช้ในระหว่างเล่นแอปพลิเคชั่นหาคู่ของพระเอกนางเอกคู่นี้เขานะคะ
MA : สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะพอดีปิดแจ้งเตือนเอาไว้ค่ะ
มิวนิครีบกดเข้าไปอ่านข้อความจากเธอคนนี้โดยทันทีพร้อมกับพิมพ์ข้อความตอบกลับไปยังเธอ
MN : สวัสดีอีกครั้งนะครับไม่ทราบว่าชื่ออะไรเหรอ
MA : แล้วคุณละคะชื่ออะไร
MN : เรียกผมว่าเอ็มก็ได้ครับ
MA : ชื่อเอ็มเหมือนกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณเอ็ม
MN : งั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยครับ เรียกผมว่าเอ็มหนึ่งส่วนผมจะเรียกคุณว่าเอ็มสอง แบบนี้ดีมั้ยครับ
MA : เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ
MN : เล่นแอพนี้นานหรือยังครับ
MA : พึ่งโหลดมาเล่นเมื่อวานนี้เองค่ะ
MN : เหมือนกันเลย ไม่ทราบว่าเอ็มสองอายุเท่าไรเหรอ ผมถามได้มั้ย
MA : อายุ 20 แล้วค่ะอยู่ปี2
MN : งั้นผมขอแทนตัวเองว่าพี่นะครับเพราะพี่อยู่ปี4อายุ22 เรียนบริหารครับ
MA : จริงเหรอคะ เอ็มสองก็เรียนบริหารเหมือนกันค่ะ
MN : งั้นต่อไปมีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้เลยนะ
MA : ขอบคุณมากค่ะ งั้นขอไปเรียนก่อนนะคะ บายค่ะ
“ทำไมคนนี้ถึงได้ดึงดูดกูจังวะ รู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างบอกไม่ถูกนี่ขนาดไม่เห็นหน้ากันนะเนี่ย ว่าแต่เธอจะสวยหรือเปล่า หรือว่าจะขี้เหร่อ้วนกันนะ”
“บ่นอะไรของมึง ไปเข้าเรียนได้แล้ว” เสือที่เห็นว่ามิวนิคนั่งเล่นโทรศัพท์แล้วบ่นอะไรออกมาก็ไม่รู้จึงได้ตะโกนเอ่ยถาม
“กูลองเล่นแอพเย..นั่นแล้วนะ หญิงเพียบทักกูมาแบบรัวๆ” มิวนิคทำเป็นพูดไปว่ามีผู้หญิงทักมาหาเพียบแต่อันที่จริงแทบจะไม่มีเลยสักคนก็เพราะว่าเขาใช้รูปโปรไฟล์การ์ตูนจึงทำให้ไม่มีผู้หญิงคนไหนทักมาหา
“แล้วมึงไม่ลองนัดสักคนสองคน” เตโชที่นั่งฟังอยู่ก็แทรกพูดขึ้น
“กูแค่อยากลองคุยสนุกๆมั้ย ไม่ได้อยากจะนัดเย..สักหน่อย ถ้าอยากเดี๋ยวหาเอาแถวนี้เนี่ยแหละ เยอะแยะไป นั่นไงแอบมองกูอยู่นั่นยัยน้ำตาลคนเดิม” มิวนิคยักไหล่อย่างคนที่ไม่สนใจไปกับแอพแชทพวกนี้สักเท่าไหร่พร้อมทั้งส่งสัญญาณชี้มือไปที่น้ำตาลที่ซึ่งกำลังจ้องมองมาทางเขาอยู่
“เสน่ห์แรงฉิบหายเพื่อนกู ว่าแต่สงสัยหล่อนคงติดใจมึงสินะ” อาร์มยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าน้ำตาลจ้องมองมิวนิคเพื่อนสนิทของเขาอย่างไม่ลดละ ดูทรงแล้วเธอคงจะติดใจไปกับลีลามิวนิคเพื่อนสนิทของเขา
“กูยังไม่ได้เอายัยนั้นเลย เมื่อวานรถกูไปชนท้ายรถคนอื่น” มิวนิคบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
“เฮ้ย! แล้วทำไมมึงไม่เห็นบอกพวกกูบ้างเลย” เสือที่ได้รับรู้ว่าเพื่อนสนิทเกิดอุบัติเหตุขึ้นก็ตกใจรีบถามด้วยความเป็นห่วง
“กูก็บอกอยู่นี่ไงครับไอ้เสือ”
“แล้วไปทำอีท่าไหน ถึงได้ไปชนรถชาวบ้านเขาได้” เตโชเกิดนึกสงสัยเพราะโดยปกติมิวนิคเป็นคนไม่ขับรถเร็ว ไม่ประมาท
“ยัยนั่นอมให้กู กูเสียวมากไปหน่อ ยก็เลยเผลอเหยียบคันเร่ง” มิวนิคหัวเราะขบขันเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานสดๆร้อนๆในตอนนั้นมันเสียวมากๆเสียวจนเกร็งไปทั่วทั้งร่าง
“ไอ้เวร ความเงี่xxเป็นเหตุนี่เอง” อาร์มส่ายหน้าทันทีที่ได้รู้ถึงสาเหตุของอุบัติเหตุว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
“เออกูยอมรับ!” มิวนิคยืดอกยอมรับอย่างแมนๆว่าตัวเขานั่นแหละคือต้นเหตุของอุบัติเหตุในครั้งนี้
“แล้วคู่กรณีมึงเจ็บหรือเปล่า” เสือถามไปถึงคู่กรณีที่มิวนิคได้ขับรถไปชนรถของเขา
“ดูแล้วก็ไม่นะแต่หยิ่งฉิบหายเลยด้วย ปากก็ดีอีกและที่สำคัญยัยนั่นอยู่มหาลัยเดียวกันกับพวกเรา” มิวนิคยกยิ้มมุมปากขึ้น ในยามที่นึกไปถึงใบหน้าสวยหวานของเธอคนนั้นซึ่งเป็นเจ้าของรถคันที่เขาขับรถไปชนท้าย
“โลกกลมฉิบหาย เธอด่ามึงยับเลยมั้ย?” อาร์มที่นั่งฟังอยู่ก็พูดแทรกถามถึงเธอคนนั้นพร้อมทั้งเปรยตามองเพื่อนอย่างจับผิด
“ก็ไม่ถึงกับด่าอะไรขนาดนั้นแต่แม่งโคตรจะพูดตรง มีการมาบอกกูว่าอย่าเอากันในรถอีกนะ”
“ฮ่าๆ กูนี่อยากเห็นหน้าเธอเลยครับ แล้วหน้าตาเป็นไง สวยมั้ยเด็ดหรือเปล่า” เตโชหัวเราะออกมาดังลั่น ถูกใจเธอยิ่งนักที่พูดตรงแบบนั้นกับเพื่อนของเขา
“พวกมึงเนี่ยนะ ก็สวยอยู่ สวยมาก สวยกว่ายัยน้ำตาล สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่กูเคยเอา” มิวนิคส่ายหน้าเล็กน้อยและบอกให้เหล่าบรรดาเพื่อนของเขาได้รับรู้ว่าเธอคนนี้ สวยมากสวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเอา มิวนิคพูดชมเธอซะจนเสืออยากเห็นหน้าของเธอ
“พูดขนาดนี้กูอยากจะเห็นหน้าของเธอแล้วว่ะ”
“เอาไว้กูเจอแล้วจะรีบบอกให้พวกมึงได้เห็น” มิวนิคทำได้เพียงบอกกับเพื่อนไปแบบนั้นแต่ไม่รู้เลยว่าจะเจอกันง่ายหรือเปล่า เพราะในมหาลัยคนเยอะมากจะบังเอิญเจอกันได้เลยเหรอ
-ทางด้านมายู-
“คุยกับใครอ่ะ” พราวที่เห็นว่ามายูเพื่อนสนิทของตัวเองนั้นกำลังนั่งพิมพ์แชทคุยกับใครบางคนอยู่ก็รีบถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวเพื่อนสนิท
“หา ก็ลองคุยเล่นๆกับคนในแอพอะ ขำๆ” มายูรีบคว่ำหน้าโทรศัพท์มือถือลงกับพื้นแล้วแสร้งทำเป็นหัวเราะออกมา
“หล่อเหรอ?” พราวยังคงถามต่อไปถึงเรื่องความหล่อ
“ไม่รู้ ไม่ได้เห็นหน้าเลย ใช้รูปการ์ตูนกันทั้งคู่” มายูรีบส่ายหน้า เธอยังไม่เคยเห็นใบหน้าของคนที่เธอคุยด้วยเลย ต่างคนก็ต่างใช้รูปการ์ตูนเป็นรูปโปรไฟล์
“ดูดีๆแล้วกันระวังมันจะส่งของลับมาให้ดูเอานะ” พราวเอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความหวังดีเพราะกลัวว่ามายูที่ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อนอาจจะหลงเชื่อจนเจอเข้ากับคนโรคจิต
“พอๆ ไปเข้าเรียนกันได้แล้ว” ชะเอมที่นั่งฟังอยู่ก็พูดขึ้นเพื่อชักชวนให้พวกเธอๆพากันไปเข้าเรียนได้แล้ว
- ผู้เขียน
