เมื่อบอกดีๆก็แล้วแต่เธอกลับไม่ฟัง เขาจึงฉุดกระชากลากถูพาเธอให้เดินมาถึงยังรถของเขา
“ไม่เอา..ไม่ขึ้น” เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ขึ้นรถของเขา
“เอ็มสองครับ” เขาจับไปที่ไหล่มนทั้งสองข้างของมายู ส่งเสียงเรียกฉายาของเธอที่เขาเป็นคนตั้งมันขึ้นมา เรียกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนนุ่มนวลชวนหลงใหล
“ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากเอ็มหนึ่ง ที่เราอยากเลี้ยงข้าวพี่ไง..แบบนี้โอเคมั้ย” แล้วคือเขาต้องพูดนุ่มนวลแบบนี้กับเธอใช่มั้ย ถ้ามันได้ผล ต่อไปเขาจะยอมพูดเสียงนุ่มๆแบบนี้กับเธอ
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ” มายูเม้มปากแน่นใจอ่อนยวบ สุดท้ายคงต้องยอมรับน้ำใจและให้เขาไปส่งเธอที่คอนโด
คอนโดวิลล์บี
“เธอพักอยู่ที่นี่เองเหรอ” ที่เขาถามก็เพราะคอนโดของเขาก็อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเธอสักเท่าไหร่
“ใช่ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” มายูยิ้มหวานพร้อมกับพยักหน้า ก้มหัวกล่าวคำขอบคุณชายหนุ่มที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งเธอถึงยังคอนโด เธอเปิดประตูรถแต่ยัง
