“อยู่เลี้ยงข้าวกันก่อน จะผิดคำพูดกับพี่หรือไง” มิวนิคลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปคว้าแขนมายูเอาไว้
“ก็ได้ๆ ปล่อยแขนได้แล้วค่ะ” มายูรีบสะบัดแขนพยายามแกะมือชายหนุ่มให้หลุดออก
“นั่งลง..แล้วอย่าคิดหนีให้พี่จ่าย” มิวนิคปล่อยแขนมายูพร้อมกับออกคำสั่งให้เธอนั่งลง ส่วนเขาเดินกลับไปนั่งยังที่เดิม
“กินข้าวกันเถอะ ฉันเองก็หิวแล้วเหมือนกัน กินเสร็จค่อยกลับนะ” เมื่อมายูนั่งลงแล้ว ชะเอมก็ได้ชักชวนเพื่อนให้กินข้าวกันก่อน กินเสร็จค่อยกลับก็ยังได้
“อืม ก็ได้” พยักหน้ารัวๆชะเอมว่าไงเธอก็ว่างั้น
“ใครจะไปคิดว่าจะแมสได้คุยกับเธอ จากแอพหาคู่แบบนั้น” มิวนิคที่มองใบหน้าสวยหวานของมายูอยู่ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ภายในใจของเขารู้สึกว่ามันช่างโชคดีเสียเหลือเกินที่แมสพบเธอคนนี้
“ทีนายยังเล่นได้เลย ฉันก็สามารถเล่นได้เหมือนกันนั่นแหละ” มายูที่กำลังเปิดดูเมนูอาหารก็เงยหน้าขึ้นโต้ตอบชายหนุ่มรุ่นพี่ที่คอยแต่หาเรื่
