หลังจากทำอาหารเสร็จจีรชยาก็นำขยะไปทิ้งด้านนอก แล้วเธอก็ได้เจอกับป้าซาโอริที่เดินผ่านมาพอดี
“อ้าวหนูไอโกะ กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ”
“ค่ะป้า กลับมาสักพักแล้วค่ะ ป้าเพิ่งกลับจากตลาดเหรอคะ”
“เปล่าหรอกจ้ะ ป้ากลับมานานแล้ว นี่ก็ตั้งใจจะแวะมาดูหนูนั่นแหละ พอดีเมื่อเช้ามีญาติหนูมาหา เห็นว่าเป็นพี่ชายน่ะจ้ะ เค้าฝากนามบัตรเอาไว้ให้หนูด้วยนะ นี่จ้ะ” เธอยื่นนามบัตรของภูมิภัทรให้กับเพื่อนบ้านที่น่ารักซึ่งคอยดูแลกันมาแรมปี และนั่นก็ทำให้ จีรชยาประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
“เค้ามาหาหนูที่นี่เหรอคะ”
“จ้ะ มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ แต่หนูปิดร้านน่ะแล้วป้าผ่านมาพอดีก็เลยบอกเค้าว่าหนูพาเด็กๆ ไปที่สวนอุเอโนะ ได้เจอกันรึเปล่าจ๊ะ”
“เอ่อ...ค่ะ เจอกันแล้ว”
“ดีจริง ช่วงนี้นักท่องเที่ยวเยอะ ป้ายังนึกว่าพวกหนูอาจจะไม่ได้เจอกันซะอีก งั้นป้าไปก่อนนะจ๊ะ”
“ค่ะป้าซาโอริ ขอบคุณมากนะคะ”
“จ้า” แล้วท่านก็เดินกลับไปที่บ้านของตนซ
