“ไม่ใช่ค่ะ คุณก็รู้ว่าจีไม่ได้หมายถึงพวกเค้า แต่หมายถึง...คุณแหวนกับ...ลูกของคุณ”
“จี นี่เธอ...ไม่เคยสนใจฉันสักนิดเลยสินะ ถึงได้ไม่รู้อะไรเลย”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ”
“เอาเถอะ ขืนฉันพูดไปตอนนี้เธอก็คงไม่เชื่อ ไว้เธอค่อยกลับไปดูเองละกัน ไปเก็บกระเป๋าเถอะ เราจะเดินทางคืนนี้เลย”
“แต่นี่มันเย็นแล้วนะคะ เด็กๆ ก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย คุณรอกลับพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคะ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น”
“แต่ฉันเช็กเอาท์จากโรงแรมแล้ว ถ้าเธอจะกลับพรุ่งนี้ก็ได้ แต่...ต้องให้ฉันค้างด้วย”
“ไม่ได้นะคะ”
“ทำไมไม่ได้เหรอคะ” พุดดิ้งรีบถามเล่นเอาคนเป็นพ่อแอบยิ้มที่อย่างน้อยเขาก็มีพวกแล้วหนึ่งคน
“คือ...เราไม่มีห้องว่างแล้วค่ะ อย่าลืมสิคะว่าเรามีห้องนอนแค่สองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องของแม่ อีกห้องเป็นของพวกหนูไงคะ”
“แต่ปกติพวกหนูก็นอนกับคุณแม่ตลอดนี่คะ ให้คุณลุงนอนห้องพวกหนูแทนก็ได้ค่ะ” พุดดิ้งรีบเสนอ
“พุดดิ้งใจดีจ
