ตอนที่ 7 ของขวัญ...(1)
1063 คำ
“โธ่ แม่จ๋าอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิคะ หนูสัญญานะคะว่าหนูจะไปหาประสบการณ์สักสองสามปีหรือมากสุดก็ไม่เกินห้าปีค่ะ แล้วหนูจะกลับมาทำงานที่นี่ มาดูแลแม่จ๋าเหมือนเดิมนะคะ”
“จริงนะ ห้ามหลอกแม่ล่ะ”
“หนูไม่หลอกแน่นอนค่ะ แต่ว่าหนูอาจจะไม่ค่อยได้กลับมาเมืองไทยบ่อยๆ นะคะ เพราะยังไม่รู้เลยว่าไปที่โน่นแล้วจะลางานได้รึเปล่า”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เอาไว้แม่จะชวนพ่อไปเยี่ยมหนูที่โน่นเอง”
“จะดีเหรอคะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ”
“ไปเยี่ยมลูกสาวไม่มีคำว่าสิ้นเปลืองหรอกจ้ะ ตอนนี้คุณพ่อเค้าก็เกษียณไปหลายปีแล้ว นอกจากงานบรรยายให้พวกนักศึกษาแพทย์ก็ไม่มีอะไรให้ทำมากนักหรอก ดีซะอีกพ่อกับแม่จะได้ถือโอกาสไปเที่ยวกันด้วยไง ไม่ดีเหรอ”
“แต่ถ้าพ่อกับแม่ไปหา หนูก็อยากมีเวลาดูแลพ่อกับแม่ด้วยนี่คะ เอาอย่างนี้มั้ยคะ พ่อกับแม่รอหนูติดต่อมาก่อน ถ้าหนูพอจะมีวันหยุดยาวสักสามวัน พ่อกับแม่ค่อยบินไปหาหนูที่โน่นนะคะ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ แต่หนูห้ามขาดการติดต่อไปเด็ดขาดเลยนะลูก รู้ใช่มั้ยว่าที่แม่ยอมให้หนูไล่ตามความฝันเพราะแม่รักหนู แต่แม่ก็คงอดที่จะห่วงหนูไม่ได้เหมือนกัน ถ้าหากว่าอยู่ที่โน่นแล้วไม่มีความสุข หนูก็กลับมาหาพวกเรานะจ๊ะ ทุกคนที่นี่รอหนูเสมอจำเอาไว้นะลูก”
“ค่ะแม่จ๋า ขอบคุณแม่จ๋ามากนะคะที่เลี้ยงหนูมาอย่างดี ที่หนูมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ได้ ก็เพราะมีแม่และทุกคนคอยดูแลมาตลอดจริงๆ แต่ที่หนูอยากไปไกลถึงที่โน่น เพราะหนูรู้ว่าจะไม่มีใครที่สามารถดูแลหนูไปได้ตลอดชีวิต หนูเลยอยากเรียนรู้ความลำบาก อยากดูแลตัวเองให้มากที่สุดเท่านั้นเองค่ะ”
“แม่เข้าใจจ้ะ เพราะแม่เองก็เคยรู้สึกแบบหนูเหมือนกัน แม่ถึงไม่ห้ามและสนับสนุนให้หนูเดินตามความฝันของตัวเองแบบนี้ไง เอาล่ะ ถือว่าเราเข้าใจกันแล้วนะลูก งั้นเรามาเลือกเมนูที่จะทำเย็นนี้กันดีกว่าจ้ะ อีกไม่กี่ชั่วโมงพี่ๆ เค้าคงกลับมากันแล้วล่ะ”
“แล้วคุณพ่อล่ะคะ”
“คุณพ่อบอกว่าจะกลับช้าหน่อยจ้ะ เพราะมีบรรยายถึงหกโมงเย็น กว่าจะถึงบ้านคงสักทุ่มนี่แหละมั้ง”
“อ๋อค่ะ งั้นหนูขอไปดูของในตู้เย็นก่อนนะคะว่ามีอะไรบ้าง จะได้เลือกเมนูอีกที”
“จ้ะ” จารุกัญญ์มองลูกสาวบุญธรรมอย่างชื่นชม และไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยที่เธอรับเด็กคนนี้มาอุปการะเอาไว้ ตอนนี้เธอจึงเข้าใจความรู้สึกของแม่เลี้ยงดารณีที่เคยรับเธอมาอุปการะเช่นกัน ท่านคงภูมิใจในตัวเธอแบบนี้ ทั้งยังรักและเอ็นดูเธอแบบนี้ไม่ต่างกันเลย
บรรยากาศงานปาร์ตี้เล็กๆ ฉลองความสำเร็จของสมาชิกในครอบครัวเป็นไปด้วยความสุข แม้ทุกคนจะเศร้าไปบ้างที่รู้ว่าอีกไม่นานน้องสาวคนเล็กของบ้านต้องออกเดินทางไกล แต่พวกเขาก็มั่นใจว่าสักวันเธอก็จะต้องกลับมาและพวกเขาก็จะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
“อะ พี่ให้” ภูมิรพีหนุ่มหล่อสไตล์เกาหลีในวัยยี่สิบสอง ยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กให้น้องสาวหลังจากที่พวกเขาชวนกันออกมาเดินเล่นหน้าบ้านตามลำพัง
“อะไรเหรอคะ”
“เปิดดูสิ แล้วก็บอกพี่ด้วยนะว่าชอบรึเปล่า ตอนคุณแม่โทรไปบอกว่าจีจะได้ไปญี่ปุ่น พี่ก็รีบไปหาซื้อของขวัญมาให้น้องเลยล่ะ”
“แต่จีไม่มีอะไรให้พี่พีเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไร แค่อาหารอร่อยๆ ที่จีทำให้พี่กินก็ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้วล่ะ รีบเปิดดูสิ”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหยุดเดินแล้วเปิดของขวัญกล่องเล็กขึ้นมา จึงได้รู้ว่ามันคือนาฬิกาข้อมือแบรนด์ดังที่เธอเคยอยากได้ แต่ก็ไม่กล้าซื้อเพราะมันแพงมากเกินไป แม้ว่าเธอจะมีเงินเก็บอยู่พอสมควรจากการสะสมค่าขนมที่พ่อกับแม่บุญธรรมคอยให้ทุกเดือน แถมยังมีเงินพิเศษที่พวกพี่ๆ คอยโอนให้ตามโอกาสต่างๆ และสามารถซื้อมันได้อย่างไม่ขัดสนก็ตาม แต่เธอก็ยังใช้นาฬิการาคาไม่กี่พันมาตั้งแต่เริ่มเรียนปีหนึ่งจนถึงตอนนี้
“เป็นไง ชอบรึเปล่า” เขาถามขึ้นเมื่อเธอนิ่งเงียบไปนาน
“ชอบค่ะ แต่...จีไม่กล้ารับไว้หรอก มันแพงเกินไป”
“ถ้าไม่รับไว้พี่จะโกรธจริงๆ นะ”
“แต่ว่า...”
“สำหรับน้องสาวที่น่ารัก ต่อให้แพงกว่านี้เฮียพีก็มีปัญญาจ่าย เราก็น่าจะรู้นี่” เพราะเขาไม่ได้มีแค่ค่าขนมที่สะสมไว้เหมือนเธอ แต่ภูมิรพียังเป็นนักเทรดหุ้นตัวยง ทำให้ว่าที่วิศวกรหนุ่มมีเงินเก็บในบัญชีกว่าแปดหลักและมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย
“โธ่ พี่พีล่ะก็ไม่เห็นต้องสิ้นเปลืองเลยนี่คะ”
“ไม่สิ้นเปลืองหรอก อีกไม่นานจีก็จะต้องบินไปอยู่ญี่ปุ่นแล้ว พี่อยากให้ของขวัญที่จีจะสามารถใช้มันได้นานและจีก็ต้องมองเห็นมันทุกวัน นาฬิกาเรือนนี้ก็เลยเหมาะสมที่สุดแล้ว ดูสิ นาฬิกาของจีน่ะมันเก่าจนแทบจะเดินไม่ตรงเวลาแล้วเห็นมั้ย แถมสายหนังก็เปื่อยไปหมด จากนี้ไปก็ใช้เรือนนี้นะ ถ้ามันเก่าเมื่อไหร่ก็บอก แล้วพี่จะซื้อให้ใหม่เอง”
“ขอบคุณมากนะคะ จีสัญญาว่าจะเก็บรักษามันไว้อย่างดีที่สุดเลยค่ะ งั้นพรุ่งนี้จีจะตื่นมาทำข้าวต้มทรงเครื่องแสนอร่อยให้เป็นของตอบแทนละกันนะคะ แถมน้ำเต้าหู้งาดำกับขนมปังสังขยาให้ด้วยค่ะ”
- ผู้เขียน
