ตอนที่ 2 คุณพ่ออยู่บนสวรรค์...(2)
1246 คำ
“ค่ะ พ่อของพวกแกเสียไปนานแล้ว”
“เด็กๆ อายุสี่ขวบกว่าไม่ใช่เหรอ จีออกจากบ้านมาห้าปี แล้วไปรักกับพ่อของพวกแกตอนไหนกันล่ะ”
“เอ่อ...จีคิดว่านั่นมันเป็นเรื่องส่วนตัวของจีนะคะ จีขออนุญาตไม่ตอบค่ะ อีกอย่างจีก็ไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่สบายใจ เราอย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าพวกแกเลยนะคะ”
“ได้ ฉันจะไม่พูดอีก ขอโทษด้วยที่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว”
เห็นเขายอมเข้าใจอะไรง่ายๆ เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น
“งั้นจีฝากคุณภูมิดูแลพวกเด็กๆ ก่อนนะคะ จีจะไปหาอะไรมาให้กิน แล้วก็จะไปทำไอศกรีมให้พวกเธอด้วย”
“ไปเถอะ ฉันจะดูแลลูกให้เอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ขอบคุณค่ะ”เธอมองเด็กๆ ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเลยเข้าไปในห้องครัวด้านหลัง ภูมิภัทรจึงได้หันมาคุยกับคนที่คุยน้อยกว่าใคร
“พริกหวานครับ ลุงขอถามอะไรหน่อยได้รึเปล่า”
“คุณลุงจะถามอะไรคะ”
“เรื่องที่เราคุยกันค้างไว้น่ะครับ พวกหนูเกิดวันที่เท่าไหร่เหรอ”
“วันที่เก้าเดือนกันยาปีสองพันยี่สิบเอ็ดค่ะ”
“เก้ากันยางั้นเหรอ...” ชายหนุ่มนั่งนับตัวเลขบางอย่างในใจ ก่อนที่เขาจะรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นทุกขณะ
“แล้วพวกหนูอยากไปเที่ยวเมืองไทยมั้ยครับ”
“หนู...ไม่อยากไปค่ะ” พริกหวานส่ายหน้า
“แต่หนูอยากไปค่ะ” พุดดิ้งรีบบอก
“ทำไมพริกหวานไม่อยากไปล่ะครับ”
“เพราะคุณแม่อยู่ที่นี่ค่ะ ถ้าคุณแม่ไม่ไปหนูก็ไม่อยากไป หนูอยากอยู่กับคุณแม่ค่ะ”
“แปลว่าถ้าคุณแม่ไป หนูก็จะไปด้วยใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ
“แล้วคุณแม่เคยเล่าให้ฟังมั้ยว่าที่เมืองไทยพวกหนูมีญาติเหลือกี่คนหรือมีใครบ้าง” คราวนี้เขาหันมาถามพุดดิ้งบ้างเพราะไม่อยากให้คนพูดเก่งต้องน้อยใจและคิดว่าเขาสนใจพี่สาวของเธอมากกว่า
“คุณแม่ไม่เคยเล่าค่ะ ท่านบอกว่ามีแค่พวกเราสามคนก็พอแล้ว”
คำถามนั้นทำให้ภูมิภัทรรู้สึกจุกในอก เขาไม่เคยรู้เหตุผลในการจากมาของจีรชยาเลยสักครั้ง ทั้งที่เธอมีเหตุผลมากมายที่จะอยู่ แต่กลับเลือกที่จะไป แถมยังไม่เคยเอ่ยคำลาเขาแม้แต่คำเดียว
“แล้ว...พวกหนูเคยคิดถึงคุณพ่อมั้ยครับ คุณแม่เคยให้ดูรูปคุณพ่อรึเปล่า”
“เราไม่เคยเห็นรูปคุณพ่อค่ะ ก็เลยไม่คิดถึง” คนพี่เป็นคนตอบ ส่วนคนน้องก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย
“แล้วพวกหนูอยากเจอท่านมั้ยครับ”
“คุณแม่บอกว่าสวรรค์อยู่ไกลมาก ท่านมาหาพวกเราไม่ได้แล้วค่ะ ต่อให้อยากเจอก็คง...เป็นไปไม่ได้หรอก” พริกหวานตอบ
“แล้วถ้าท่านมาได้ล่ะ พวกหนูอยากเจอท่านมั้ย”
สองพี่น้องหันมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้ารับแทนคำตอบ
“งั้นลุงขออะไรสักอย่างได้มั้ยครับ”
“อะไรเหรอคะ”
ภูมิภัทรอมยิ้มก่อนจะบอกความต้องการของตนเองที่ทำให้พวกเธอประหลาดใจ แต่ก็ยอมให้ในสิ่งที่เขาขอแต่โดยดี แถมยังรับปากว่าจะไม่บอกแม่ของพวกเธออีกด้วย เพราะเขาสัญญาว่าจะพาพ่อมาหาพวกเธอ หากว่าทั้งสองยอมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
จากนั้นเขาก็เล่าเรื่องครอบครัวที่เมืองไทยให้เด็กๆ ได้ฟัง เล่าว่าที่เมืองไทยสวยงามขนาดไหน และมีใครรอพวกเธออยู่บ้าง ยิ่งทำให้พวกเธออยากไปเมืองไทยมากขึ้น
กระทั่งจีรชยากลับมาพร้อมกับผัดไทยกุ้งสดจานใหญ่เพราะเธอรู้ว่าภูมิภัทรชอบกินผัดไทยมาก ส่วนของพวกเด็กๆ เป็นไอศกรีมที่ตกแต่งสวยงามคนละถ้วย เพราะพวกเธอเพิ่งจะกินมื้อเช้าก่อนออกไปชมซากุระนั่นเอง
“คุณภูมิมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ จีหมายถึงที่โตเกียวนี่น่ะค่ะ”
“ฉันมาสัมมนาวิชาการน่ะ มากับหมอที่โรงพยาบาลอีกหลายคนเลยล่ะ”
“อ๋อค่ะ แล้ว...”
เธออยากจะถามเรื่องภรรยาและลูกของเขา แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะเธอเพิ่งจะบอกให้เขาอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ ดังนั้นเธอก็ไม่ควรไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาเช่นกัน
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ จีจะถามว่าทุกคนที่เมืองไทยสบายดีใช่มั้ยคะ”
“ทุกคนสบายดี แต่คงสบายดีมากขึ้นถ้ารู้ว่าพวกเค้ามีหลานที่น่ารักถึงสองคนแล้ว ทำไมเธอไม่ยอมบอกพวกเราล่ะ”
“จีแค่...แค่กลัวว่าจะทำให้ทุกคนผิดหวังที่จี...ทำตัวไม่ดี อีกอย่างทุกคนก็ดูแลจีมานานมาก มันถึงเวลาที่จีจะต้องดูแลตัวเองค่ะ”
“คิดอะไรโง่ๆ แบบนั้น ถ้าแม่รู้เข้าเธอจะต้องโดนท่านตำหนิแน่ รู้ใช่มั้ย”
“เพราะแม่จ๋ารักและเอ็นดูจีมากแบบนี้ไงคะ จีถึงยิ่งไม่อยากกลับไปเป็นภาระของท่านอีก ตอนนี้จีโตแล้ว อายุยี่สิบห้าแล้ว จีหาเงินเองได้ และจีมีลูกที่ต้องดูแล...”
“แต่ลูกของเธอเป็น...เป็นหลานของพวกเรานะ การช่วยเลี้ยงหลานไม่ใช่ภาระของพวกเรา เอาเป็นว่าฉันจะให้เวลาเธอเตรียมคำพูดกับคุณพ่อคุณแม่ไปอีกหนึ่งอาทิตย์ เสร็จจากสัมมนาแล้วฉันจะพาเธอกับเด็กๆ กลับเมืองไทยด้วยกัน”
“คุณภูมิไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้จีอยู่หรือว่าไปนะคะ”
“อีกไม่นานหรอกจี...ไม่นานเธอจะได้รู้ว่าฉันมีสิทธิ์มากแค่ไหน”
“คุณภูมิหมายความว่ายังไงคะ”
“รอดูไปก็แล้วกัน”บอกแค่นั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธออีก ส่วนพวกเด็กๆ ก็ได้แต่นั่งงงเพราะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกันนัก แต่ก็พอสรุปได้ว่าอีกหนึ่งอาทิตย์พวกเธอจะได้กลับไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าที่เมืองไทย รวมถึงคุณอาคนอื่นๆ อย่างที่คุณลุงคนนี้เล่าให้ฟังด้วย
ภูมิภัทรใช้เวลากินไม่นานผัดไทยรสเลิศก็เกลี้ยงจาน เขาจึงได้ขอตัวกลับเพราะมีเรื่องเร่งด่วนที่จะต้องกลับไปทำให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด เพราะเขาจะได้มั่นใจว่าสิ่งที่คิดไว้มันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เพียงแค่ข้อสันนิษฐานของตนเองเท่านั้น
แต่ก่อนไปเขาก็ยังขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้ เพื่อจะได้ติดต่อเธอได้สะดวกซึ่งเธอก็จำต้องให้เขาไปแต่โดยดี
หลังจากเขากลับไปแล้ว เธอก็พาพวกเด็กๆ ไปนอนกลางวันเพราะวันนี้เดินเล่นกันจนเพลีย ขณะที่นอนมองหน้าลูกทั้งสอง เธอก็คิดไปถึงเมืองไทยที่จากมา รวมถึงเรื่องราวในอดีตนับแต่วินาทีแรกที่เธอได้ก้าวเข้าไปเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัว สินธนาสิริ ทั้งยังได้มีพี่ชายและพี่สาวเพิ่มถึงสามคนรวมถึงเหตุผลที่ทำให้เธอตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่แบบถาวรด้วย
- ผู้เขียน
